Mundialowe refleksje kibica

Każda władza traci masę czasu i pieniędzy, by wytłumaczyć ludziom, dlaczego nie jest w stanie spełnić swoich obietnic wyborczych. Zdecydowanie łatwiej jest formułować różnego rodzaju projekty na poprawę gospodarki i finansów państwa, a w dalszej kolejności warunków życiowych społeczeństwa, jeśli się jest w opozycji. Znacznie gorzej, gdy się jest u władzy i trzeba swoje wcześniejsze pomysły realizować. Wtedy jest tylko jeden sposób ratowania autorytetu, trzeba znaleźć jak najwięcej przekonywujących argumentów uzasadniających odstąpienie od obiecanek. Oczywiście – pod ręką jest w każdej sytuacji jeden generalny sprawca wszystkiego zła – poprzednia władza. Dla PiS-u  jest nim  budząca odrazę i zgorszenie – Platforma Obywatelska. To ona spowodowała, że waloryzacja rent i emerytur w kolejnym roku w większości przypadków nie przekroczyła kosztów drukowania przez ZUS arkuszy waloryzacyjnych i rozesłania ich po kraju. Ważnym jest, że każdy otrzymuje bumagę rewaloryzacyjną, potwierdzającą wzrost renty lub emerytury o parę złotych i ma co poczytać wieczorami, zamiast oglądać wiadomości „Jedynki”, czego zresztą nie można uważać za wielką stratę. Oczywiście, to tylko jeden z przykładów niezrealizowanych obietnic przedwyborczych PiS-u.

Najlepiej w sprytny sposób odwrócić uwagę „ciemnej masy” od zajmowania się polityką (używam tutaj epitetu znanego z wypowiedzi byłego posła, a obecnie Prezesa TVP, Jacka Kurskiego). A tym sposobem są igrzyska. Zjawisko znane z czasów rzymskich. Dziś nie tylko powszechnie stosowane, ale skutkiem współczesnego rozwoju techniki, można by rzec  -  globalne.

Właśnie je mamy. Igrzyska Piłkarskie Mundial 2018. Od paru miesięcy Polska żyje coraz intensywniej tym wydarzeniem, zwłaszcza że ma ono miejsce w bliskiej ustrojowo PiS-owskiej władzy - putinowskiej Rosji.  Prezes TVP, Jacek Kurski, ogłosił rzecz, która podniosła na duchu przeciętnego kibica piłki nożnej: wszystkie mecze Mundial 2018 można będzie oglądać w TV1. Skutkiem tego telewizja Kurskiego zyska po raz pierwszy od wyborów niespotykany dotąd wskaźnik oglądalności, uzasadniający kolosalne wydatki obciążające budżet państwa.

To co wydawało się rzeczą absolutnie normalną w PRL-u, dziś uważane jest za sukces  nowej władzy. I trudno się nie dziwić, skoro PiS i jego telewizja pachną PRL-em w każdym calu. Jeśli polscy telewidzowie uciekają masowo od upolitycznionej „jedynki”, to teraz powrócą hurmem, bo Mundial, to rzecz święta.

Interesowały nas nie tylko rosyjskie miasta, gdzie pobudowano wielkie stadiony, na których  rozgrywać się będą mecze , ale przede wszystkim to, jak wypadnie Polska, czy nie powtórzy się blamaż naszej piłki z czasów PO, bo przecież mamy teraz „dobrą zmianę” PiS, a to oznacza, że jesteśmy umotywowani bronić dobrej opinii Polski na świecie jak nigdy dotąd. I dlatego Mundial będziemy oglądać w pisowskiej TVP.

Na Euro liczy się tylko zwycięstwo. W każdym meczu walczymy o godność Polski i Polaków.  Nie ma nic ważniejszego niż gole.

Tak nas wszystkich wychowują od lat rodzice i nauczyciele, masowe środki przekazu, a nawet księża na kazaniach. To sprawa wagi państwowej. Każdy mecz to okazja pokazania naszej waleczności, a zwycięstwo z Ruskimi lub Niemcami, to nieomal sprawa życia lub śmierci.  Bóg, honor i Ojczyzna, to hasło przewodnie każdego reprezentanta Polski. Awantury przed mistrzostwami Europy, które miały miejsce w Polsce i na Ukrainie o godło Polski na koszulkach, o stroje biało-czerwone, o logo mistrzostw, o tym kto ma zaśpiewać hymn państwowy, tym razem były poza nami. Niestety dziś decydują o tym Ruscy, ale musimy być czujni, zwłaszcza teraz, gdy nasz patriotyzm został tak dotkliwie znieważony w czasach PO, kiedy to byliśmy kondominium Rosji i Niemiec.

Wniwecz poszły pompatyczne akcje patriotyczno - propagandowe w całym kraju nawoływania i okrzyki bojowe, wzmacniające wiarę, że jesteśmy silni i zwarci, że nasi piłkarze będą walczyć o honor ojczyzny, że nie zwiodą, a Nawałka podobnie jak z Francji wróci do kraju z triumfem, przynajmniej wychodząc z grupy w rosyjskim Mundialu.

Choć chłopaki na tych mistrzostwach w Rosji walczyli „gryząc trawę” ze zmęczenia, nie potrafili „wybić się ponad przeciętność”.  Wyczerpani, słaniający się na nogach, poobijani, trwali do końca, tym jednak niczego nie udowodnili, bo mecze skończyły się przegraną z Senegalem i Kolumbią.  Dobrze, że udało im się uratować honor w ostatnim meczu z Japonią, ale to już było jak musztarda po obiedzie. Dwa mecze przegrane przekreśliły szansę na wyjście z grupy i dalsze mecze w Mundialu.  Nie udało się wskrzesić legendarnych sukcesów z czasów Kazimierza Górskiego.

No i dobrze myślę sobie, lepsze to, że chłopaki „polegli” na boisku piłkarskim, a nie na prawdziwym polu bitwy. Nie potrzeba dziś ani Grunwaldu, ani Olszynki Grochowskiej, ani Somosierry. Dąbrowski dawno już przywędrował z ziemi włoskiej do Polski. A nasze nadzieje, że już nie Dąbrowski, ale przynajmniej Nawałka przywędruje z rosyjskiej ziemi do Polski  z ręką na sercu i medalem obojętnie jakiego kruszcu, spłonęły na panewce. Potwierdziły tylko, że mamy wreszcie „dobrą zmianę”, ale tylko w propagandowej drętwej mowie sprawozdawców sportowych, a nie w rzeczywistości. Niestety dotyczy to nie tylko piłki nożnej.

Fot. Zbigniew Dawidowicz