Czekałem na cud, czekałem i się doczekałem

To było pięć lat temu, wydarzenie które wstrząsnęło Polską. Jeszcze dziś na samo wspomnienie czuję jak dreszcz emocji przeszywa mnie od stóp do głowy, tak samo zresztą jak na początku mundialowego meczu Polaków z Senegalem. Od czasu do czasu dzieją się rzeczy niecodzienne, trudno się dziwić, że emocje w takich momentach biorą górę nad rozumem.

O tej gigantycznej imprezie stricte niesportowej z 2013 roku pisałem w moim blogu:

Nie jestem w stanie zdobyć się na heroiczny wyczyn udania się do stolicy, by wziąć udział w niezwykłych rekolekcjach na Stadionie Narodowym i tam wraz z kilkudziesięciotysięczną rzeszą wiernych  zbliżyć się do Ojca Bashobory z Ugandy, bezpośrednio wejrzeć  w jego nawiedzone duchem bożym oczy, włączyć się w nurt wspólnej modlitwy. To nie jest taka sobie mistyfikacja jak telewizyjne seanse z rosyjskim uzdrowicielem Kaszpirowskim. Warszawskie zgromadzenie, jak twierdzi z całą stanowczością jego inicjator arcybiskup diecezji warszawsko-praskiej Henryk Hos, to nie żadne czary-mary, to Boża ingerencja w ludzkie dusze i ciała, skutkiem której dochodzić może do niezwykłych omdleń, uzdrowień i wskrzeszeń.

Liczyć na cudowne uzdrowienie nie mogę, bo do tego potrzebna jest wiara, że się spełni taki cud, a ja jestem z natury niedowiarkiem. Moje żarliwe modlitwy nie przynosiły jak dotąd żadnych efektów może dlatego, że odbywały się w samotności, bez udziału innych osób, a zwłaszcza duchownych z mocą nadprzyrodzoną. W nadzwyczajnych okolicznościach jakie będą miały miejsce na piłkarskim gigancie mógłbym liczyć na wskrzeszenie młodzieńczej wiary, która podobnie jak zdrowie mocno się nadwyrężyła.

Do Warszawy nie pojadę z powodów stricte materialnych. Podróż samolotem nie wchodzi w rachubę, bo doświadczenie lotu smoleńskiego odcisnęło piętno na mojej psychice i sama myśl o zakamuflowanej paczce trotylu podrzuconej do samolotu przez ruskich budzi empatię. A przecież musiałbym dotrzeć na lotnisko we Wrocławiu albo pociągiem, albo samochodem. Obydwa środki lokomocji nie zapewniają bezpieczeństwa podróżowania. Przekonują nas o tym codziennie media informując non stop o dantejskich scenach katastrof kolejowych i wypadków drogowych. Z tego też powodu odrzucam definitywnie jazdę do Warszawy  własnym punto-grande, którym zdobywam się na odwagę pojechać od czasu do czasu na zakupy do  „Kauflandu” lub „Tesco” w Wałbrzychu.  Drogę tę znam na pamięć, a poza tym wiem, gdzie mogę normalnie zaparkować samochód, co jest wykluczone w takich molochach jak Wrocław lub Warszawa.

W moim przypadku jedynym sensownym sposobem podróżowania są własne nogi. Pisałem niedawno o wyczynie niejakiego Kazimierza Palucha, który pieszo w latach dwudziestych przemierzył wzdłuż i wszerz obszar ówczesnej znacznie większej niż obecnie II Rzeczpospolitej. Wprawdzie w obecnej dobie rozwoju komunikacji też nie można wykluczyć niebezpieczeństwa wypadku pieszych, ale są oni jednak w lepszej sytuacji, zwłaszcza gdy zastosują się do rozważanego w Sejmie nakazu noszenia na drogach kamizelek odblaskowych. Bezpiecznymi okazują się pielgrzymki pieszych do miejsc świętych, bo już sama ich paradność powoduje zwalnianie ruchu pojazdów.

Szkoda, że o terminie i miejscu warszawskiego spektrum dowiedziałem się zbyt późno. Może warto byłoby wybrać się na pieszą wędrówkę bocznymi ścieżkami do stolicy. Taka okazja jak ta na Stadionie Narodowym jest warta największych poświęceń.

Tak pisałem pięć lat temu w moim blogowym poście pt. „Czekanie na cud”. No i jak tu nie wierzyć, że cuda się zdarzają. Przeczytałem właśnie, że błogosławiony, już prawie że święty Ojciec Bashobora z Ugandy przybywa właśnie do naszego cudownego miasta – Wałbrzycha. To nieodparty dowód, że cuda się przyciągają, a Piaskowa Góra i Podzamcze przemienią się w miejsce święte.

Do Wałbrzycha to mogę nawet pieszo, natchniony łaską boską mimo dysfunkcji moich stawów biodrowych. Jak to dobrze, że nie pojechałem do Rosji jako wierny kibic naszej reprezentacji, tam przeżywałbym gorycz porażki. A tu jak grom z jasnego nieba spada na mnie szansa uniesienia się w zachwycie do granic niebiańskich i triumfu wiary nad zwątpieniem. Wyobrażam sobie te tłumy wiernych, muzyka i megafony, świąteczna celebra i moment szczytowy, gdy przed ołtarzem na wysokim podeście pojawia się On, pan i władca dusz, nieomal jak Ojciec Rydzyka w amfiteatrze toruńskim. Już słyszę ten szloch i zgrzytanie zębów przejętych do szpiku kości wiernych. Oj, będzie się działo…

Teraz już nie muszę siedzieć w domu i z założonymi rękami czekać na cud. Lada dzień cud się spełni.