Każdy z nas jest wierzący

Motto:

„Znałem pewnego ateistę. Poszedł z przyjacielem na ryby. Przyjaciel zarzucił wędkę i wyciągnął kamień, na którym było napisane: „Nie istnieję”. Podpisane: „Bóg”. Na to ateista mówi: „A widzisz!”. Kiedy niedowiarstwo staje się wiarą, głupsze jest od religii – powiedział Flaubert”

( Z książkiTadeusza Boya Żeleńskiego z 1958 roku, p. t. „Obiad Literacki. Proust i jego świat”.)

Chciałbym coś więcej wiedzieć o Bogu, w którego wierzyłem od dziecka, bo tak zostałem wychowany. Właściwie nie wiem o Nim nic. Wiem, że muszę Go kochać, bo On jest stwórcą wszystkiego. I za tę miłość do Boga czeka mnie zbawienie wieczne. Ale to jeszcze nie wszystko. 

Muszę żyć według przykazań Bożych. Co to są te przykazanie boskie i skąd one się wzięły, dowiaduję się o tym w Kościele, na lekcjach religii, w katolickich mediach. Bóg natchnął uczonych proroków, którzy spisali je w uczonych, świętych księgach żydowskich – Starym i Nowym Testamencie. Ale księgi są stare, liczą sobie tysiące lat, pisane wtedy, kiedy świat był zupełnie innym światem niż obecnie. Żeby coś z tego zrozumieć potrzeba kolejnych tłumaczy i uczonych - objaśniaczy, a uczeni za każdym razem tłumaczą i interpretują  te księgi po swojemu.

Wielki Bóg zdecydował się zrobić porządek w Izraelu, więc wysłał na świat swego syna, Mesjasza, Jezusa Chrystusa i pozwolił mu umrzeć śmiercią męczennika na krzyżu, by po tym mógł jednak Zmartwychwstać (Są słowa tak wielkiej wagi, że piszę je dużą literą ). Dlaczego Bóg musiał ukrzyżować swego syna, by ludzie w niego uwierzyli, czy nie mógł tego osiągnąć innym sposobem, przecież jest wszechmogący?

O Synu Bożym wiemy już znacznie więcej niż o samym Bogu. Zastanawiam się nad tym, czy Bogiem jest On – prawdziwy Bóg, czy Jego Syn.  A w ogóle czy Bóg jest jeden, czy dwóch. Okazuje się, że jest jeszcze Duch Święty, czyli w sumie – Trójca Święta. Skąd i po co się znalazł ten Duch, to już sprawa bardziej złożona. I jest też Maryja Dziewica i tajemnicze Niepokalane Poczęcie, i jest Święty Józef, ojciec, nie ojciec Jezusa, i Maryja Magdalena, Oblubienica Jezusa, świadek Zmartwychwstania. Jest do kogo się modlić.

 O Bogu Ojcu wiemy, że to jest On, a dlaczego nie  Ona. Dlaczego musi być On. Chyba tylko dlatego, że słowo Bóg  jest rodzaju męskiego - ten Bóg , a nie rodzaju żeńskiego -  ta Bóg. Ale co na to powiedzą  feministki?

W tej chwili zaczynam rozumieć dlaczego tzw. ideologia gender spotkała się z tak gwałtowną i spontaniczną reakcją kleru. Przecież to same chłopy rządzą światem rzymskokatolickim od wieków, spijają wszystkie wynikające z tego splendory, znoszą  z pokorą oddawane im przez niezliczone stada baranków Bożych hołdy i pokłony, rozkoszują się dostatkami płynącymi z ogromnych, budowanych przez lata rezydencji, majątków i apanaży. A tu nagle po tylu wiekach spokoju i „normalności” wciska się do stołu Bożego, złożonego ongiś tylko i wyłącznie z dwunastu Apostołów – płeć niewieścia. To przecież profanacja tego stołu, apostazja, nikczemne obrazoburstwo. I rzeczywiście – przy stole Bożym zasiadali wyłącznie apostołowie, osoby płci męskiej. A dlaczego ? Takie są zrządzenia Boskie. To właśnie Bóg stworzył w raju Adama, a potem nie wiadomo dlaczego z jego żebra – osobę płci odmiennej – Ewę. Nie przewidział, że to właśnie ona potrafi nakłonić Adama do popełnienia największego grzechu, sięgnięcia po owoc z drzewa Mądrości.

Sprawa jest jasna jak słońce  (pokąd świeci). Winna za wszystko zło, co nas spotyka na tym padole ziemskim jest kobieta. Mówienie o równości płci to bluźnierstwo. Kobieta jest po to by służyła swemu panu. Tak było od prawieków. Taki jest ład boży na tym świecie.

Nie powiem żebym tak mocno buntował się przeciwko temu ładowi, ale gdybym był kobietą nie mógłbym się z tym pogodzić. Ale to właśnie kobiety stanowią trzon wierzących i praktykujacych w łonie Kościoła rzymskokatolickiego.

To nie jest dla mnie najtrudniejsze do zrozumienia. Znacznie trudniejszą jest odpowiedź na pytanie – po co to wszystko? Po co  jest świat i po co człowiek żyje na tym świecie ? Skąd to wszystko się wzięło, jakiemu celowi służy?

Wiem. Odpowiedź na te pytania daje wiara. Jeśli czegoś nie jesteśmy w stanie pojąć, wytłumaczyć racjonalnie i naukowo, to po to jest religia. Trzeba uwierzyć w to, co mówi ksiądz, a księża mają odpowiedź na wszystkie nurtujące nas pytania.

I wtedy życie staje się proste i zrozumiałe. Tylko że tak trudno w to uwierzyć, że Bóg jest nieskończonym miłosierdziem skoro tyle ludzi cierpi z różnych powodów, że Bóg wszystko może, tylko trzeba go cierpliwie prosić, modlić się i przestrzegać jego przykazań, chodzić do spowiedzi i pobierać komunię świętą, wrzucać „co łaska” na tacę i nie szczędzić grosza na chrzty, śluby, pogrzeby  -  słowem być „dobrym chrześcijaninem”. Tylko wtedy możemy sobie zaskarbić jego łaskę i po śmierci pójść do nieba. A jak nie – czeka nas „kara boska”, albo za życia, albo po śmierci. 

Nie mam wyjścia. Chcę czy nie chcę muszę kochać Boga, choć naprawdę nic o nim nie wiem i się nie dowiem, bo na tym polega wiara, by wierzyć w to, co mówią księża. Oni wiedzą o Bogu wszystko, bo tego nauczyli się w seminarium duchownym. Chcesz być taki mądry jak ksiądz  -  idź do seminarium, albo skorzystaj z drugiego wyjścia  -  uwierz księdzu, co mówi na kazaniu, czyli „błędne koło” - idem per idem. 

Możesz jeszcze wybrać trzecią drogę – być ateistą. Ale u nas w Polsce nie radzę. Być „czarną owcą” w niezliczonej trzódce bielusieńkich owieczek i baranków posłusznych swemu pasterzowi, to żadna przyjemność.

Najlepiej więc robić to, co po kryjomu czyni miliony polskich katolików – udawać, że się jest wierzącym. Panu Bogu świeczka, a diabłu ogarek. I za żadne skarby nie mów tego głośno, nie przyznawaj się nawet na spowiedzi.  To nie jest grzechem, mieć wątpliwości, grzechem jest się do tego przyznać, bo wtedy grzeszysz już nie tylko myślą, ale i słowem, a broń Boże, gdyby jeszcze uczynkiem.

No i jeszcze rzecz najważniejsza. Co niedzielę chodź do kościoła. Tam twój kapłan da ci najlepszą polityczną wykładnię, np. -  na kogo jako prawdziwy chrześcijanin masz głosować, a kogo strzec się jak ognia. Jeśli zagłosujesz „po Bożemu” masz to jak w banku, że „łaska boska” cię nie opuści, a ponadto będziesz wierny swemu duszpasterzowi, co dla każdego parafianina jest rzeczą świętą.

I to by było na tyle w kwestii wiary. Chcesz to pogódź się z tym, że wiara nie potrafi ci nic wytłumaczyć sensownie, a jak nie chcesz, to wierz w to co mówią duchowni. W obu przypadkach możesz potwierdzić najprawdziwszą prawdę, że jesteś wierzący. Nawet jak zaczniesz głosić, że jesteś ateistą, to wcale nie znaczy, że jesteś niewierzący. Ateizm to też jest wiara, bo każe wierzyć, że Boga nie ma.

Chyba, że wyłowisz taki magiczny kamień, na którym znajdziesz napis: Boga nie ma, z podpisem Bóg. Wtedy będziesz mógł ogłosić wszem i wobec; Sam Bóg mi to powiedział !

A to wszystko, co napisałem nazywa się w filozofii relatywizmem myślenia. 

Był taki filozof, który napisał: cogito ergo sum - myślę więc jestem, a  nazywał się René Descartes (Kartezjusz). Według niego fakt myślenia jest niepodważalny, a w konsekwencji pewne jest istnienie podmiotu myślącego. Przynajmniej co do tego nie mam żadnych wątpliwości.

Ciekaw jestem jak Wy, moi znakomici Czytelnicy ?

Fot. Zbigniwe Dawidowicz