O naszych rządzących dla potomności !

To było trzy lata temu tuż po wyborach parlamentarnych i sukcesie PiS, który uzyskując większość parlamentarną zapewnił sobie rządzenie państwem. Poczułem się zobowiązany uczcić ten sukces „na gorąco” i w ten sposób zamieściłem w moim blogu wierszowany panegiryk, komentując to wydarzenie jak przystało na prawowiernego Polaka-patriotę.

Postanowiłem dziś przytoczyć treść mojego posta w całej rozciągłości, bo mimo upływu czasu nie stracił on wiele ze z swej aktualności. I bardzo proszę pamiętać, że ja byłem jednym z pierwszych, którzy w sposób twórczy potrafili docenić wagę „dobrej zmiany”, która z taką aprobatą została potwierdzona w wyborach przez miliony Rodaków.

Post nosił tytuł: Moje powyborcze dedykacje pospołu z Ildefonsem. A oto jego meritum:

A wszystko zaczęło się od gafy dziennikarza TVN-u, który niepomny sławetnej „Ody do młodości” Adama Mickiewicza podał na antenie, że autorem słynnego powiedzenia „ Tam sięgaj gdzie wzrok nie sięga” był zmarły niedawno biznesmen Jan Kulczyk. Gafę tę, jak to się często zdarza na You Tube, wykorzystali od razu internauci i posypały się jak z rogu obfitości satyryczne  memy, n.p. :

Autorstwo powiedzenia „Litwo, ojczyzno moja” –  przypisano Aleksandrowi Guzowatemu, zaś „Miej serce i patrzaj w serce” - doktorowi Zygmuntowi Relidze, a hamletowskiego „Być, albo nie być” –  Beacie Szydło. Słowa „Kocham Cię jak Irlandio”– przypisano Donaldowi Tuskowi, „Wiem, że nic nie wiem” – Antoniemu Macierewiczowi, zaś „Młodości , ty nad poziomy wylatuj” – Leszkowi Millerowi.

Najwięcej linków „to lubię” zyskała sentencja przypisana  Matce Teresie z Kalkuty, następującej treści:

„Kiedy zaczynam grać w Mortal Kombat najlepiej wybrać Skorpiona albo Sab Zoro. Jak opanujesz ciosy i fortality, to bez problemu nauczysz się grać innymi postaciami”.

Postanowiłem pójść w ślady dowcipnisiów z You Tube i plonem mojej twórczości są memy dedykowane z okazji zwycięskich wyborów najważniejszym osobom w państwie.

Wyszedłem z założenia, że gdyby Konstanty Ildefons Gałczyński autor znakomitego cyklu  p.t. „Pieśni” pisał dziś swoje wiersze istnieje prawdopodobieństwo, że ich  końcowe fragmenty uległyby drobnym modyfikacjom i były skierowane do konkretnych adresatów.

Zacznę od „Pieśni” ostatniej, ale za to najpiękniejszej, która z wiadomych względów musi być pierwsza, bo dotyczy architekta naszej nowej rzeczywistości. 

Do Jarosława Kaczyńskiego:

Cząstka pracy wykonana

I znów cząstka, i znów cząstka,

i znów noc, i znów od rana,

by z PO została chrząstka.

Jesteś jak pędziwiatr halny

drążysz skały bez wytchnienia.

Chciałbym  twój gest  triumfalny

ocalić od zapomnienia”

(tu przydałby się obrazek z podniesioną ręką Jarosława z zaznaczonym palcami V)

A teraz po kolei dedykacje, z kolejnych „Pieśni”:

Do Andrzeja Dudy:

Smak twych ust jak morwa cierpki

I głosu pochmurna słodycz,

i uszy twe jak wysepki,

które z dala widział Odys

 Wciąż nie wiemy co się zdarzy,

 błyskawicznie świat się zmienia.

Chciałbym grymas twojej twarzy

ocalić od zapomnienia.

Do Beaty Szydło:

Bo ty jesteś ornamentem

w mroku nocy, jej księżycem,

trzymasz mocno władzę w ręku

z namaszczeniem jak rusznicę

Venus tyś jest,  lot i górność,

chybotliwy błysk płomienia.

Chciałbym oczu twoich chmurność

ocalić od zapomnienia.

Do Antoniego Macierewicza:

Ile lat oddanych wiernie

 służbie Polsce oczywiście,

ile teczek w IPN-ie,

agentów na czarnej liście.

Twe czyny jak dobry trunek

 dalekie są od trzeźwości,

więc chciałbym twój wizerunek

ocalić dla potomności.

Do PiS-owskiej trójcy - Mariusza Błaszczyka, Marcina Mastelarka i Elżbiety Witek :

Parę by tu wron postawić

tak ze trzy pośrodku sali,

poobracać je dziobami,

by do siebie pokrakały.

Prezesowi będą kornie

snuć peany  uwielbienia.

Chciałbym  więc te trzy łby wronie

ocalić od zapomnienia.

 Na koniec  -  Do Matki Boskiej:

Matko podnieść pięść nad domem,

gdzie władzę ogarnie chciwość,

gdy zostanie pustym dzwonem

-  prawo i sprawiedliwość !

Zastanawiam się dziś po trzech latach czy to  nie jest już najwyższy czas, by otrząsnąc się z dziecięcej euforii i zrozumieć, że  z podniosłej nazwy partii rządzącej w Polsce pozostał tylko pusty dźwięk żałobnych dzwonów.