Nie lękajcie się !

Nie lękajcie się  -  słowa  wypowiedziane w czasie jednej z pierwszych pielgrzymek do Polski  przez papieża Jana Pawła II utkwiły w pamięci i sercu wielu milionów Polaków. A było to w trudnych czasach komunizmu, gdy nic jeszcze nie zwiastowało jakiejkolwiek nadziei na zmianę w  narzuconym siłą totalitarnym systemie sprawowania władzy. Podnosiły one na duchu zarówno wierzących  jak i nie wierzących, zwłaszcza że wypowiedział je najwyższy dostojnik kościoła katolickiego na świecie, a dla nas Polaków już wtedy najwyższy autorytet.

Papież z upodobaniem wracał do tych słów. W pielgrzymce do Polski w 1999 roku w czasie pamiętnej kanonizacji błogosławionej Kingi, patronki słynnego klasztoru w Starym Sączu, powiedział też: „Bracia i siostry, nie lękajcie się chcieć świętości! Nie lękajcie się być świętymi! Uczyńcie kończący się wiek i nowe tysiąclecie erą ludzi świętych ! …”

Za każdym razem, gdy Ojciec Święty opuszczał Polskę, żegnaliśmy Go ze łzą w oku, ale także z nadzieją na następne rychłe spotkanie, a odbył ich w czasie swojego 27-letniego pontyfikatu aż 9.  Ostatnie z nich miało miejsce w roku 2002. W trzy lata później 2 kwietnia 2005 roku nasz Wielki Rodak zmarł w stolicy Piotrowej -  Watykanie. To już 12 lat, odkąd nie ma Go z nami.

Niestety, nie usłyszymy już z Jego ust pokrzepiających słów: Nie lękajcie się ! A byłoby to znów potrzebne. Przecież dla każdego zdrowo myślącego Polaka jest oczywiste, że staczamy się w dół, że wracamy do tego co było w PRL-u, a wolność i demokracja, a także prawo i sprawiedliwość, stają się znów pustymi sloganami, za którymi się kryje totalitarny, monopartyjny system sprawowania władzy, znany z autopsji starszym ludziom.

Prawdziwa troska Polaków o kraj, o jego bezpieczeństwo i przyszłość, budzi niepokój i trwogę. No i jak tu się nie lękać.

Corocznie odbywają się uroczystości związane z rocznicą śmierci Jana Pawła II, odprawiane są Msze Święte, wygłaszane piękne kazania. Wtedy odżywa pamięć o papieżu Polaku, który dla nas od samego początku był święty. Ceremonie się kończą, wraca szara codzienność powszedniego bytowania i wracają z jeszcze większą mocą potwory nienawiści, wzajemnego oskarżania, wojen politycznych, bezkompromisowej walki o władzę, deptania ludzkiej godności i można by tak jeszcze długo wymieniać.

O słowach papieża Jana Pawła II wzywających do zgody, wzajemnej miłości i poszanowania już nikt nie pamięta.

Mało jest też takich ludzi, którzy pamięć śmierci naszego Ojca Świętego potrafią uczcić w sposób  skromny,  intymny, osobisty. Kto wie czy nie najbardziej wartościowy.

Otrzymałem wkrótce po śmierci od mojej, niestety zmarłej już sąsiadki, Violi, której piękne fotografie zdobiły bardzo często moje blogowe pisanie, znamiennego maila:

„W związku ze zbliżającą się rocznicą śmierci Papieża- przesyłam od syna, Dawida, wiersz, który napisał zaraz po śmierci Jana Pawła II. Wiersz ten w dniu pogrzebu wraz z Dawidem umieściliśmy na krzyżu pod Rogowcem. W ten dzień taką wycieczką oddaliśmy hołd zmarłemu papieżowi, gdyż nie wyobrażaliśmy sobie siedzieć przed telewizorem jak patetyczne kukły.”

A oto wiersz Dawida:

 Abyśmy miłowali tak jak cierpimy

Żal i smutek wielką stratę pisze
Łzy modlitwę duszy szepczą
Odszedł Ojciec wszystkich ludzi...
Odszedł nasz Jan Paweł drugi...

Nie pielgrzymką i nie łzami oddać pragnę Tobie hołd,
Nie kwiatami drobiazgami czy świeczkami,
Lecz miłością i dobrocią w codzienności życzliwością.

Proszę, spójrz z wysokiej góry
Na to jak nas kształtowałeś,
Jak wzajemnie szanujemy,  jak wzajemnie się kochamy
I z uśmiechem powiesz, że żyjemy tak jak chciałeś...

                                                                                              08.04.2005r.

                                                                                      Dawid Torbicki

Czy trzeba jeszcze coś dodawać do tej historii. Wycieczka piesza całej rodziny pod krzyż na Rogowcu i pełen szczerości wiersz Dawida mówią wszystko. Nie lękajcie się czynić podobne gesty sami dla siebie, we własnym sumieniu, z  potrzeby serca i dla własnej satysfakcji.

A może właśnie jest to jedyny sposób by znaleźć ukojenie, by przetrwać ten trudny czas „burzy i naporu” w nadziei, że dobro zwycięży, że i my Polacy, podobnie jak w wielu innych krajach na świecie, potrafimy żyć w zgodzie i wzajemnym poszanowaniu i razem jak przystało na ludzi rozumnych budować nasz wspólny dom w oparciu o przesłania dane nam w Piśmie Świętym i homiliach Jana Pawła II wygłaszanych w czasie Jego pielgrzymek.