Pisanie wierszem

Są takie chwile, kiedy zachodzi potrzeba by jakieś ważne wydarzenie, jakąś rocznicę, uroczystość, osobę, uczcić  tak zwaną „mową wiązaną”, czyli wierszem. Jeśli  napisze się o tym do rymu, brzmi to okazalej, donioślej, milej. Najczęściej takie tekściki pachną grafomaństwem, zwłaszcza jeśli nie ma w nich czegoś innego od zwykłej paplaniny, a rymy są zbyt proste. Mówi się, że są to rymy „częstochowskie”, ale dlaczego, nie wiem. Jest bardzo niewyraźna granica pomiędzy grafomaństwem, a prawdziwą sztuką poetycką, często trudna do zrozumienia, do wyjaśnienia, do interpretacji. Dotyczy to zresztą nie tylko słowa pisanego, ale i malarstwa, i muzyki, i innych dziedzin sztuki.

Dla zwykłych „zjadaczy chleba” myślę, że ważne powinno być tylko jedno kryterium, czy mi się to podoba, czy też nie. I tym powinniśmy się kierować czytając z zainteresowaniem tekst pisany, słuchając muzyki,  czy też wieszając jakiś obraz na ścianie. Jeśli dokonujemy jakiegoś wyboru tylko dlatego, bo ktoś nam powiedział, że to jest dzieło sztuki  -  to jest to snobizm. Tego powinniśmy unikać. Nie powinniśmy też narzucać swoich upodobań innym odbiorcom.

Sztukę uprawia się po to, by uczynić świat piękniejszym, bliższym człowiekowi, zarozumialszym. Sprawą twórcy jest umiejętność trafienia do odbiorcy, ale też świadomość, że nie uda się trafić do każdego.

Na tę porę jesienną proponuję moje z lekka grafomańskie trzy wierszyki. Czy Wam się spodobają, czy też nie, rzecz gustu. Ale poczytać można.

Być szczęśliwym

Rozszumiały się wierzby jak co dzień,

bo je wicher obudził dobrodziej

i po listkach się plątał od rana

wyśpiewując dziękczynne hosanna

Usłyszały ten koncert poranny

lśniące rosą złociste dziewanny,

więc zwróciły się twarzą do słońca,

by nasycać się ciepłem bez końca

Tylko łopian się skulił zaspany,

w  kroplach rosy srebrzystych skąpany,

lecz wicherek go suszył powiewem,

czemu łopian był smutny, ja nie wiem.

Wystarczyło obejrzeć się wkoło

 i od razu się poczuć wesoło,

bo oplotły źdźbła traw niczym wata

pajęczyny „babiego lata”

Gdy tak łąką idziemy do lasu

oszronieni jedwabiem czasu,

złote słońce wychyla się z nieba,

co nam jeszcze do szczęścia potrzeba?

Rozmowa z córką

pytasz

co to jest śnieg

ten srebrny puch

lgnący do rzęs

przytulony do warg

a ja powiadam

królowa Śnieżka

sypie balowe confetti

pytasz

czemu confetti

na wargach

staje się kroplą łzy

czemu we włosach kolią brylantów

czemu na sosnach nadzieniem ptysia

lub kogiel mogiel

do świątecznej babki

i jeszcze pytasz

czemu królowa

bieluśką przędzą

stroi choinki

więc i ja

pytam się Królowej Śnieżki

czemu

a Ona

sypnęła naręczem

jedwabnych płatków

i zalśniły w neonie księżyca

najokazalszym

ornamentem

Wyścig planet

Spotkało się w auto-crossie

osiem planet gdzieś w kosmosie,

wszystkie były wręcz gotowe,

by powalić świat na głowę,

bo kto widział  jak planety

 w hit bolidzie mkną do mety.

Wyścig to był  pierwszej próby

nie ma czasu na rozróby,

kto na mecie będzie górą,

ten wśród planet będzie królem.

Start  się odbył w blasku słońca,

Wiwatom nie było końca.

I kto wygrał ?  Z jasnej chmury

pierwszy wjechał skrzat  - Merkury,

za nim Wenus i nie ściemniam,

bo po Wenus była Ziemia!

Dalej Mars tuż przed Jowiszem,

 za nim Saturn wjechał ciszej,

Uran  wdarł się  z wielkim szumem

 wjechał tuż, tuż przed Neptunem,

choć grzmiał wokół gromkim tonem

 został z tyłu za Plutonem

Ten porządek stał się wieczny,

tak  powstał  -  układ słoneczny.

 

Są wśród nas nienasyceni poezją którą karmi nas matka-natura. Nie wystarczy im patrzeć, czuć, oddychać. Oni muszą o tym wszystkim napisać. No i dobrze, siadajcie przy klawiaturze (ongiś siadało się przy stole) i piszcie. To naprawdę przednia zabawa. A dziś łatwo się podzielić z innymi swoimi osiągnięciami, bo przecież mamy portale społecznościowe, chociażby fecebook. Zachęcam do takiej twórczości, kosztuje trochę czasu, ale przynosi wiele satysfakcji. No więc – do dzieła !

Fot. Zbigniew Dawidowicz