Wielkopostne postanowienie poprawy

  

Rozpoczynam jak na nawiedzonego duchem pokory przystało od wierszowanego motta:

proszę cię pokornie

trwaj chwilo

nich się w tobie

zabliźni

sumienia rana.

to czas na medytację

moment właściwy

za oknem jeszcze zima,

mroźno, mokro, ponuro,

nic tylko zamknąć się w sobie,

to czas na osobiste rekolekcje

w moim konfesjonale

nie trzeba ważyć słowa

rejestr grzechów

odsyłam do archiwum

może okazać się niezbędny

na Sądzie Ostatecznym

ważne staje się jedno,

czy jestem komuś potrzebny,

nie stanowię ciężaru,

mam jeszcze coś do zrobienia

przecież już wkrótce – Wiosna

znów odrodzi się życie

więc próbuję od nowa

to właściwa pora

dopiero teraz

zaczyna się naprawdę

dobry nowy rok;

wypełnię go od zaraz

dobrymi uczynkami !

Ten limeryk to taki malutki wstęp, choć trochę pretensjonalny, ale symptomatyczny dla czasów, w jakich żyjemy. Obok tego wszystkiego co się rozgrywa w kraju potrzebna jest taka chwila egzystencjalnej refleksji. Stanie się ona bliższa i bardziej przekonywująca, gdy uzupełnię ją treścią bardziej konkretną i zrozumiałą. Mieści się  w całej swej rozciągłości w rekolekcyjnym zamiarze podejmowania dobrych uczynków.

Tak więc nie tracąc czasu udaję się do kuchni by sprawić rodzinie miłą niespodziankę i na  podwieczorek upichcić wyjątkowy przysmak. Nosi on nazwę  -  racuchy piwne.

Mąkę mieszam z solą i przesiewam do miski. Żółtka ubijam z oliwą, dodaję do mąki i mieszam. Powoli wlewam piwo, cały czas mieszając, aż do uzyskania jednolitej masy. Miskę z ciastem przykrywam czystą lnianą ściereczką i odstawiam na godzinę w ciepłe miejsce do napęcznienia.

Jabłka obieram, usuwam gniazda nasienne i mieszam z piwnym ciastem. (Niestety, jest przy tej robocie sporo „zamieszania”, ale cel uświęca środki).

Białka ubijam na sztywną pianę (W biciu piany jestem niezastąpiony). Mieszam je z piwnym ciastem. Robię to ostrożnie, by piana nie opadła, bo dzięki niej racuchy będą puszyste i rumiane. Plastry jabłek zanurzam w cieście i smażę na rozgrzanym oleju. Przed podaniem posypuję cukrem pudrem.

Proste jak drut i wcale nie takie trudne. Popisując się inną moją specjalnością – omletami, też się muszę nauwijać ( i bić pianę…). Ale piwne racuchy – to coś bardziej wysublimowanego.

Oczywiście, to tylko pierwszy krok rekolekcyjnej skruchy, a za nim pójdą dalsze i nie tylko kulinarne, wśród nich znajdzie się bogaty asortyment takich czynności jak sprzątanie, pielęgnacja ogródka, gromadzenie drzewa na zimę,  grubsze zakupy i wiele innych uczynków, z których jasno będzie wynikać, że człowiek żyje nie tylko dla siebie, że jest komuś potrzeby, a więc życie ma sens.

I to jest koherentny wniosek moich wielkopostnych rekolekcji, zawierający w sobie ważny, egzystencjalny  paradygmat, dający odpowiedź na odwieczne filozoficzne pytanie o sens życia na tym ziemskim padole ułudy.

By życie miało sens, rób coś sensownego. „Reszta jest milczeniem !” – jako rzekł wielki Hamlet w tragedii Williama Shakespeare. Reszta jest stratą czasu, a czas w życiu jest najważniejszy, bo „czas jak rzeka, jak rzeka płynie”…

Oto właśnie przykład ile musiałem się nabajerować, by przekonać moich Czytelników jak ważne w życiu są zrobione własnoręcznie -  racuszki piwne !