Poznajmy lepiej Warszawę, by ją polubić i docenić

„Tu się urodziłam i tu całe życie mieszkam. I tu z pewnością zostanę na zawsze.

Bo chociaż bywałam w różnych zakątkach świata, zachwycałam się Tatrami, Kresami Wschodnimi, Kazimierzem Dolnym i wieloma innymi miejscami na świecie… to Warszawa jest moją największą miłością.

Zapraszam Was do mojego miejsca na mapie.”

Takimi słowami rozpoczyna się fascynująca opowieść, która otwiera nam oczy na niezwykłość polskiej stolicy, o jakiej wielu z nas nie dowiedziałoby się nigdy, gdyby nie   zauroczenie miastem warszawskiej Stokrotki.

O książce „Moje warszawskie zwariowanie” Jadwigi Śmigiery ( pseudonim Stokrotka) pisałem w moim blogu parę dni temu. Dziś chcę dopełnić obiecanki i na przykładzie pierwszej  części książki pokazać jej walory, które przemawiają za tym, by poznać ją w całej swej okazałości.

Na początku książki znalazła się opowieść o cudownym zakątku przyrody pełnym drzew i krzewów, ogrodów z kwiatami, z uroczym stawem, a także zatopionymi w zieleni zabytkowymi budowlami. Wydawać by się to mogło dziwnym, skoro ma być w książce mowa o prawie dwumilionowym mieście, a zarazem stolicy znaczącego kraju w Europie. Zanim jednak o sięgających do nieba wieżowcach i wielkich budowlach oraz miejscach, gdzie rozgrywa się niezmiernie ważny dla każdego Polaka spektakl polityczny rządzenia krajem, autorka książki rozpoczyna od tego, co najbliższe jej sercu, a co zna dobrze z autopsji.

O Łazienkach pisze Stokrotka, że to jej najszczęśliwsze miejsce w Warszawie. Od urodzenia przez prawie 30 lat mieszkała obok historycznego Parku. Tu bawiła się w piaskownicy, przechodziła alejkami parku nieomal codziennie do  położonej z drugiej strony szkoły podstawowej, a potem do liceum. Wydawało się wówczas, że to jest jej własny park. Potem zmieniła miejsce zamieszkania, ale w Łazienkach  do dziś bywa przynajmniej raz w tygodniu.

Okazuje się, że o Łazienkach ma wiedzę gruntowną, a w swej książce przytacza mnóstwo interesujących szczegółów z historii tego niezwykłego miejsca. Dowiadujemy się o tym jak cenił sobie Park i dbał o jego zagospodarowanie król Stanisław August Poniatowski. O tym, że po jego śmierci Łazienki przechodziły z rąk do rąk, najpierw księcia Józefa Poniatowskiego, potem Marii Teresy Tyszkiewiczowej, by wreszcie stać się własnością cara Aleksandra I, a w gruncie rzeczy siedzibą jego brata, Wielkiego Księcia Konstantego. To stąd uciekł on w przebraniu kobiecym w czasie szturmu powstańców listopadowych w 1830 roku. Po wyzwoleniu spod zaborów w 1918 roku w Belwederze zamieszkał Marszałek Józef Piłsudski, potem Gabriel Narutowicz, a jeszcze potem Stanisław Wojciechowski.

Autorka książki wymienia najciekawsze zdarzenia z czasów przeszłych przybliżając nam w szczegółach losy niektórych budowli. Na koniec rozdziału pisze, co następuje:

„Nie napisałam o tysiącu spraw. Między innymi o słynnych obiadach czwartkowych króla Stasia, o tym , ze Teatr Stanisławowski jest bardzo łatwopalny, o pawiach, która upodobały sobie Amfiteatr na Wyspie i przechadzają się dumnie po jego scenie, o Modernistycznym Ogrodzie, który powstał pięć lat temu na terenie Łazienek Królewskich, o olbrzymich czerwonych karpiach królewskich pływających po stawie, o biegających po parku rano dziennikarzach, sportowcach i aktorach, o starszych ludziach stojących nieruchomo na środku alejek i karmiących z ręki małe ptaszki, o dzieciach karmiących wiewiórki… No ale przecież nie piszę szczegółowego przewodnika po Najszczęśliwszym Miejscu w Warszawie”.

Łazienki Królewskie to jedno z miejsc najbliższych sercu Stokrotki. Takich miejsc jest w Warszawie więcej. Należy do nich mniej może słynny pałacyk przy ulicy Pułaskiej odbudowany po wojnie z przeznaczeniem na siedzibę Warszawskiego Towarzystwa Muzycznego im. Stanisława Moniuszki. Pałacyk ten wybudowała księżna Izabella z Czartoryskich Lubomirska, był otoczony romantycznym parkiem z kaskadowym strumieniem i stawami. Pałacyk miał później innych właścicieli, o których opowiada pisarka, a w czasie wojny spalił się od bomb niemieckich. Obok ruin pałacyku zjeżdżała mała Stokrotka zimą na sankach, a po odbudowie był jej oczkiem w głowie jako ze obok znajdowało się jej mieszkanie.

Najbliższe sercu Stokrotki są warszawskie latarnie gazowe, zwłaszcza te biegnące wzdłuż Paku Łazienkowskiego i ulicy Agrykola. Miejsca oświetlone tymi latarniami uważa Stokrotka za magiczne:

„Nie da się w żaden sposób opisać nastroju, kolorów, wrażeń, a także zapachu, jaki otacza taką latarnię. Idąc tak oświetloną ulicą, czuje się jakiś dziwny dreszcz. Wydaje się, ze otacza nas jakieś niezwykłe ciepło, wręcz namacalne światło. A gdy jeszcze widzi się w świetle latarni gazowych opadające powoli z drzew kolorowe liście, to człowiek czuje się jak w bajce”.

Pisze Stokrotka dalej o kolejnym rozczulającym miejscu – „kamiennych schodkach do nieba”. Wśród wielu różnych nazw tej budowli najklarowniejszą jest -  Schodki nad Wisłę Idące:

„Na Kamiennych Schodkach najpiękniejsze jest chyba to, że co parę stopni można z nich wejść do jakiegoś domu lub na malutkie podwóreczko prowadzące na tyły staromiejskich kamieniczek”.

Domyślam się dlaczego Stokrotka nazwała je prowadzącymi do nieba. Okazuje się, że „mniej więcej sto lat temu” w niewielkiej kawiarni „Kamienne Schodki” miało miejsce jej przyjęcie weselne.

Równie sugestywnie pisze Stokrotka o drugim obok rynku Starego Miasta, mniej znanym ryneczku, gdzie można usiąść sobie na ławeczce obok dziewiętnastoletniej żeliwnej studzienki i patrzeć na biały kościół i klasztor Sakramentanek. To także miejsce bliskie sercu podobnie jak całe Stare Miasto, o którym rozpisała się Stokrotka z prawdziwym mistrzostwem wytrawnego przewodnika. Trudno się dziwić skoro autorka książki skończyła kurs przewodnika i przez jakiś czas prowadziła wycieczki po Warszawie.

Sporo ciekawych rzeczy możemy się dowiedzieć o tym jak było z odbudową warszawskiego Starego Miasta, o Placu Zamkowym i odbudowie zamku i wreszcie o zabytkowej Kolumnie Zygmunta. Poznajemy też tajemnice Placu Zamkowego i  napisane z przejęciem bardzo ciekawe historie dotyczące warszawskiej Alma Mater, czyli Uniwersytetu.

Poznajemy bliżej Plac Grzybowski i wreszcie dowiadujemy się o niezwykłych doznaniach Stokrotki związanych z obserwacją krążących nad wieżą zamkową dużych ptakach. Z grudniowego wydania miesięcznika „Stolica” dowiedziała się ona, że: „nad warszawską Wisłą gnieździ się ponad 150 gatunków ptaków. Można tu zobaczyć i usłyszeć istne rarytasy ornitologiczne. A do niedawna zagrożone wymarciem orły bielik i sokoły wędrowne kołują w centrum Warszawy wokół Iglicy Pałacu Kultury” Tak więc nie było pomyłki, Stokrotka widziała nad wieżą zamkową przelatujące orły. Nic więc w tym dziwnego, że naszym godłem był i jest orzeł biały.

I tym oto super patriotycznym akcentem kończę króciutkie wprowadzenie do książki Jadwigi Śmigiery „Moje warszawskie zwariowanie”. To o czym napisałem, to tylko resume pierwszej części książki, a części jak już wspomniałem jest siedem. Żeby się dowiedzieć co jest dalej nie widzę  nic prostszego jak zamówić u autorki książkę.

Jak to zrobić: Autorka prosi o kontakt na jej aktualnym blogu stokrotkastories.blogspot.com Do końca lutego można też się skontaktować ze nią wpisując komentarz na blogu stokrotkastories.blog.pl