Jesienią cuda się plenią...

O czymże dumać z początkiem jesieni, która nadchodzi do nas roniąc z nieba rzęsiste łzy. To chyba z powodu tych nawałnic, które zdruzgotały ogromne połacie Pomorza i innych części Polski, wczesna jesień zalała się lzami.  No dobrze, niech trochę popłacze, ale nie odbiera nam nadziei na złotą polską jesień. Tak bardzo nam potrzeba słońca, by w jego blasku pocieszyć się urokami naszych gór i lasów. To jest to, co podnosi na duchu i pozwala uciec od ponurej aury politycznej dżungli, w której gubimy się na co dzień i od święta.

Wielu Polaków przyjmuje z nutą optymizmu to co się dzieje w kraju. Najważniejsza persona w Polsce, poseł Jarosław Wielki pokazał się elektoratowi na miesięcznicy smoleńskiej, jak zwykle otoczony barczystymi ochraniarzami i wygłosił homilię w duchu ewangelicznym. To samo zresztą powtarza jak mantrę od wielu lat, obrzucając na koniec inwektywami wszystkich tych, którzy znaleźli się poza ogrodzeniem zbudowanym nocą przez oddziały policji i straży pożarnej, żeby zapewnić posłowi i jego wielbicielom nienaruszalność obrządku religijnego. Nieoficjalny król polski, bożyszcze narodu, a także „oczko w głowie” wielebnych Kościoła, zamiast zgodzić się na to, by lud boży umieścił go w lektyce i przeniósł na rękach z kościoła na mównicę w pobliżu Pałacu Namiestnikowskiego, ufa jednak bardziej BOR-owcom i odbywa pielgrzymkę pieszo. W ten sposób potwierdza skromność swojej osoby i pokorę godną faktycznej głowy państwa, a zarazem zapewnia sobie bezpieczeństwo, by Broń Boże nie stało się coś, co mogłoby pokrzyżować postępującą „dobrą zmianę” tak bardzo pożądaną przez ogół społeczeństwa.

Oglądam na facebooku obrazki z tego, co się działo w Warszawie przy okazji kolejnej miesięcznicy. Nie, nie mogę w to uwierzyć, że coś takiego może mieć miejsce w prawie czterdziestomilionowym kraju nad Wisłą. To tak jakbym oglądał Charliego Chaplina w amerykańskich czasach filmu niemego. To po prostu najwyższej klasy polski film  science fiction. Stanisław Lem czegoś takiego by nie wymyślił. Wygrodzona część miasta stołecznego, szwadrony policji i ochraniarzy rozwalających kontr manifestantów po to by maleńki człowieczek, podobny do włoskiego Benito M. mógł sobie przemaszerować ze swą świtą przyboczną, wynieść się na podwyższenie i wykrzyczeć słowa nienawiści i groźby.

 Przecież w tym kraju są miliony mądrych, inteligentnych, wykształconych ludzi. Czy oni nie widzą absurdalności tej parodii. Komu ona jest potrzebna? Chyba tylko tej fanatycznej rzeszy omamionych propagandowym kłamstwem Warszawiaków, którzy wprost od ołtarza gotowi byliby pójść z pięściami, pluć i wyzywać tych, którzy myślą inaczej. Przecież ten karykaturalny seans na ulicach Warszawy nie ma nic wspólnego z religijnym oddaniem czci ofiarom katastrofy. To perfidne wykorzystywanie tragedii lotniczej tylko i wyłącznie dla celów politycznych.

Nie ma takiego drugiego kraju, który mógłby wymyślić coś podobnego. Jeśli miesięcznice smoleńskie miały odrobinę sensu za rządów PO jako sposób na pokazanie siły opozycyjnej partii, to dziś kiedy ona ma władzę niepodzielną, kontynuowanie takiego kabaretu ulicznego jest niedorzecznością.

Ale przecież to tylko jedno ze spektakularnych wydarzeń sprawiających wrażenie, że tym krajem rządzą ludzie niespełna rozumu. Nie będę mnożył przykładów, bo w zasadzie wystarczy jeden, a dotyczy on polityki zagranicznej państwa polskiego, w tym stosunku do Unii Europejskiej, której jesteśmy jeszcze członkiem.

Lepiej byłoby o tym wszystkim nie myśleć i zdać się na cud, który nastąpi nagle i pozwoli Polsce otrząsnąć się z tego marazmu politycznego. Pozostaje nam wierzyć w cuda, bo  opozycja  nie wydaje się mądrzejsza, a nawet na dalekim horyzoncie nie widać męża opatrznościowego, który potrafiłby tak, jak kiedyś Wałęsa pobudzić naród do czynu i zjednoczyć we wspólnym działaniu. A marzy się nam Polska jako normalny kraj, lubiany i szanowany, gościnny dom dla wszystkich Polaków, a także przybyszów z innych stron.

Póki co nadzieję pokładamy w złotej polskiej jesieni. Ona jest mniej zawodna niż politycy.

Pragniemy słońca i ciepła choć przez miesiąc w październiku, zwłaszcza że jak twierdzą synoptycy – czeka nas długa, mroźna zima. Mówią, że nieszczęścia chodzą parami, ale tak głoszą tylko niepoprawni malkontenci. Dobrze byłoby, aby i jesienią i zimą było cieplej zarówno w aurze jak i polityce.

Fot. Zbigniew Dawidowicz