Co zrobić, by pamięć o naszych bohaterach nigdy nie zagasla?

 Cuda i tajemnice towarzyszyły człowiekowi od początków zorganizowanego życia na ziemi. Wiele z nich znalazło materialne odzwierciedlenie w sztuce budowlanej i zachowało się do dziś. Wszystkie one są dziełem rąk ludzkich i obejmują dziesięć tysiącleci historii ludzkości, od najwcześniejszych osad rolniczych w Jerychu do ostatnich dokonań inżynierii budowlanej w Ameryce Południowej, Japonii, Chinach.

Wszędzie i zawsze na świecie zachwycano się najwyższymi i najcięższymi budowlami, na jakie pozwalały umiejętności i technologia, od Stonehenge (między IV i II tysiącem p,n.e. w Anglii) do zapory wodnej i największej na świecie elektrowni wodnej Itaipu (z 1982 roku w Brazylii).

Kołysząca się na wietrze wieża telewizyjna w Toronto wznosi się na wysokości 535 m. Empire State Building w Nowym Jorku cieszył się ponad 40 lat sławą najwyższego budynku świata. W Europie zachwyca nas do dziś paryska wieża Eiffla. Niektóre cuda jak Kanał Panamski i Sueski, Kolej Transsyberyjska albo Wielka Tama Asuańska są przykładami niewyobrażalnych możliwości człowieka w ujarzmianiu potęgi natury. Wielki Mur Chiński, Piramidy Egipskie, kościoły skalne w Etiopii pokazują jak wiele można było osiągnąć,  nie korzystając z udogodnień, jakie dają nowoczesne maszyny.

Nawet pomiędzy dokonaniami odległymi geograficznie i czasowo istnieje podobieństwo. Koloseum w Rzymie i Superkopuła w Nowym Orleanie, zanurzona w morzu brama świątyni Itsukuszima w Japonii i Łuk Wjazdowy w St. Louis, olbrzymie posągi egipskich faraonów i kamienne twarze amerykańskich prezydentów wykute w górze Rushmore, mają bliskie sobie, choć zarazem odległe w czasie i przestrzeni związki.

Wiele kolosalnych budowli w kamieniu i marmurze, od Persepolis do Kremla, jest demonstracją potęgi władców. Zaszczepiają poddanym lęk przed majestatem władzy, służą praktycznemu celowi wspierania rządów. Rzadko się zdarza by zamieniły się one w pozłacane więzienie władcy, jak np. Zakazane Miasto chińskich cesarzy w Pekinie lub pałac Potala, siedziba Dalajlamy w Lhasie.

Niektóre budowle były próbą stworzenia raju na ziemi. Szach Dżehan, który stworzył Czerwony Fort w Dehli uznał, że jeśli na świecie jest raj, to jest on właśnie tutaj. Alhambrę w Hiszpanii i pałac Topkapi w Stambule zaprojektowano z tą myślą. Wielkie rezydencje Williama Randolfa Hearsta i Disneyland na Florydzie są także próbami stworzenia współczesnego Edenu.

Na temat cudów świata możemy się wiele dowiedzieć w licznych opracowaniach naukowych,

w książkach, albumach i opracowaniach publicystycznych.

Wśród kilkudziesięciu obiektów uznanych przez naszą cywilizację za cuda świata znajduje się

Piramida - Świątynia boga Quetzalcoatla, Upierzonego Węża w Chichen Itza w Meksyku. Ta aztecka nazwa oznacza „miejsce bogów”, a powstała w V wieku n.e.  obok największego miasta Ameryki Środkowej - Teotihuacan. Miasto to było większe od cesarskiego Rzymu, zbudowane z dużym kunsztem z monumentalnymi budowlami religijnymi, dzielnicami rzemieślników i prywatnych domów. Liczyło sobie ok. 100 tysięcy mieszkańców. W centrum miasta wzniesiono ogromna cytadelę, kwadratową platformę o boku 365 m.,  a na niej piramidę, świątynię Upierzonego Węża, jednego z najważniejszych bogów. Na jej szczyt prowadzą kamienne schody. Kamienne węże groźnie wysuwające głowy z każdej kondygnacji wyglądają zatrważająco.

Na temat mistycznej mocy piramid ustawianych zwykle dokładnie zgodnie z kierunkami świata wysnuwa się szalone twierdzenia. Podobno miały one moc kosmiczną i były pasem startowym dla istot pozaziemskich.

Nikt dokładnie nie wie jak nastąpił upadek Teotihuacan, lecz nie ma wątpliwości, że był to koniec gwałtowny i że w VIII wieku miasto zostało całkowicie ograbione i spalone.

Dziś ogromna cytadela z piramidą otoczona jest wokół bujnym lasem i stanowi miejsce wycieczek, podróż samochodem ze stolicy Meksyku  trwa ok. godziny.

Dlaczego o tym piszę?

Jestem podbudowany do granic niewyobrażalnych fenomenalnym przemówieniem naszego najwyższego autorytetu i charyzmatycznego wodza Partii na jej kolejnym Plenum KC PiS w Przysusze. Czytam o tym wydarzeniu ze łzami w oczach i wspominam z rozrzewnieniem znane mi z telewizji PRL-u sprawozdania z ówczesnych zjazdów PZPR. Wypisz, wymaluj to samo. Zgromadzenie setek ludzi do oklasków i bałwochwalczych okrzyków: Jaruś, Jaruś ! Spektakl wyreżyserowany od początku do końca, wierna kopia tego co przez lata Polski Ludowej towarzyszyło nam od dziecka. I telewizja państwowa ta sama.

Pomyślałem sobie, że przed taką siłą twórczą i jej rozmachem nie ma mocnych, jest w stanie osiągnąć wszystko. Szydło wyciąga z worka coraz to nowe sukcesy rządu, kobiety-Polki rodzą dwa razy więcej dzieci niż za czasów PO, otwieramy nowe perspektywy edukacyjne odtwarzając system szkolny z czasów PRL-u, jesteśmy silni i zwarci dzięki wojskom obrony terytorialnej pod mistyczną wodzą Macierewicza, a skutkiem wybitnej dyplomacji Waszczykowskiego to właśnie do nas przyjeżdża w pierwszej kolejności prezydent Stanów Zjednoczonych by pochwalić Polaków na Placu Krasińskich za to, że bronimy Europy i USA przed Ruskimi.

No to więc wpadł mi do głowy pewien pomysł. A gdyby tak pokusić się o to, by pozostawić coś wielkiego, trwałego i na wsze czasy, utrwalając w pamięci geniusz twórczy naszego wodza i jego wyznawców, gdyby zbudować pomnik ich chwały. A właśnie z Bożej laski, dzięki natchnionej przez niebiosa osobie ministra Szyszki, który uratował naród polski przed epidemią kornika, mamy przecież na obszarze wyciętej w pień Puszczy Białowieskiej znaczną przestrzeń do budowy czegoś na kształt meksykańskiej Wieży Węża. My byśmy mogli nazwać ją znacznie łagodniej – Wieżą Upierzonego Kaczora i nie budowalibyśmy wokół niej miasta.

Niechby sobie stała daleko od Warszawy, bo z Warszawą bywa różnie. A nuż pojawiłby się w niej wielki polityk europejski Donald i uznał, że budowana w Warszawie Wieża Kaczora jest właśnie na cześć Kaczora Donalda, a Warszawiacy temu by przyklasnęli. Nasz rodzimy polski cud świata -  Piramida Kaczora, a zarazem miejsce naszych rodzimych bogów w  puszczy  - wydaje się najbardziej rozsądny.

I co Wy na to, moi zacni Czytelnicy?

Fot. Zbigniew Dawidowicz