Czytam i tracę rozum

Motto:

„Ludzie przestają myśleć, kiedy przestają czytać”  -  Denis Diderot

Przypomniałem sobie tą „złotą myśl” francuskiego pisarza, krytyka literatury i sztuki, filozofa i encyklopedysty okresu Oświecenia, więc mając na uwadze tą maksymę postanowiłem coś niecoś poczytać na portalach internetowych. Nie przypuszczałem, że znajdę w tym czytaniu  powody nie tylko do myślenia, ale do konsternacji. Zrobił się z tego w mojej głowie zaiste gigantyczny miszmasz, jeszcze większy niż na stole po proszonym obiedzie. W pewnym momencie zdałem sobie sprawę z tego, że w stosunku do mnie Diderot nie miał racji, bo okazuje się, że podczas czytania przestaję myśleć, a nie odwrotnie.

Oto najbardziej charakterystyczne przykłady:

- Biskup Ignacy Krasicki pisał swego czasu o miasteczku, w którym było „klasztorów dziewięć i gdzieniegdzie domki”. Ale to było bardzo dawno temu. Dziś gdyby żył, to musiałby klasztory zamienić na markety. To tutaj koncentruje się życie materialne i duchowe współczesnego laikatu, a szczególnie w małych miasteczkach.

Najlepiej to widać, gdy zbliżają się jakiekolwiek święta lub długie weekendy. To właśnie te ubogacone wielowiekową tradycją, staropolskie obyczaje, które kojarzą się wszystkim przede wszystkim z suto zastawionym stołem, ożywiają naszą energię i   pozwalają wyekspediować wszystkie zasoby pieniężne, byle tylko  na stole niczego nie zabrakło.

Aż miło znaleźć się tuż przed świętami w „Tesco”, „Auchan”. „Kauflandzie” „Biedronce”. „Dino”. „Eco”,  itd. itp. Wszędzie rojno i gwarno, można obcować bezpośrednio z bogatym światem luksusu, można odurzyć się urzekającą atmosferą przepychu i  blichtru, spotkać dawno nie oglądanych znajomych, wymienić uśmiechy i ukłony. Wizyty w supermarketach dostarczają nowych, dotąd nieznanych, niezwykłych przeżyć.

Niestety brzmi to groźnie, bo lud Boży może się zmanierować i ograniczyć swoje świętowanie do marketów. I może tak się stać, że kolejni biskupi zaczną zamykać świątynie podobnie jak tę w Jasienicy, ale to z tego powodu, że nie będzie wiernych. Przykład francuski mówi: wszystko to być może …Najświeższy przykład z Irlandii też na to wskazuje. Chyba, że hierarchowie zejdą z piedestału i jak to radził biskup Ignacy Krasicki zbliżą się do ludu, zaczną mówić ludzkim głosem i zrezygnują z narzucania ludziom kanonów, co wolno, a czego nie wolno.

Oczywiście, to co wynika z przeczytania internetowych bzdetów, to tylko pobożne życzenie. Polska, to nie Francja, ani nie Irlandia, więc naszemu Kościołowi nic nie grozi, wręcz odwrotnie, ma obecnie poparcie PiS-owskiego rządu na starej zasadzie – „ręka rękę myje”, dochodzi do tego „zbrojne ramię PiS-u”, czyli parodia związku zawodowego „Solidarność”.  Wystarczy pozamykać w niedziele te zachodnie świątynie rozpusty, zwane marketami, a lud jak dawniej zacznie się modlić zamiast trwonić czas na kupczenie. I będzie zdrowiej i korzystniej dla kieszeni, zwłaszcza, że na kościelnej tacy obowiązuje zasada wolnościowa –„co łaska”.

- Najzdrowszy wykwit lokalnego patriotyzmu, to „Piast Mocne” -  kwintesencja siły i charakteru Dolnego Śląska. Czytam drobnym druczkiem objaśnienia na puszce piwnej browaru Carlsberg Polska Sp. z o. o. w Warszawie na samej górze,  czerwonymi literami; Z miłości do Dolnego Ślaska. Otóż to, czego się nie robi z miłości? „Złocista Barwa”, czytam dalej, „Chmielowy Aromat”, „Produkt Regionalny”. Oto atrybuty puszki piwa. Kocham Dolny Śląsk, złotą barwę i aromat chmielowy, więc nie mam wyboru.

„Piast Mocne”  to jest to...

Po „Piaście” czuję się patriotą lokalnym jak nigdy przedtem, ale niestety gorzej ze mną jeśli chodzi o patriotyzm krajowy. Chciałbym być polskim patriotą, ale okazuje się że nie jestem, bo prawdziwym patriotą jest tylko i wyłącznie człowiek głęboko wierzący w te prawdy, które głosi PiS, a są one zgodne ze stanowiskiem episkopatu, co dobitnie ogłosił PiS-owski prezydent. Oświadczył też, że czuje się prezydentem wszystkich Polaków. Myślałem więc, że ta „garstka” niewiernych PiS-owi zostanie objęta aktem miłosierdzia jeśli nie Bożego, to przynajmniej prezydenckiego, ale jak widać dzieje się inaczej.

I znów okazuje się, że tracę rozum. Pod wpływem czytania gotów byłem uwierzyć w cuda !

A tymczasem - nasz polski świat mediów i polityki przypomina chorego idiotę po narkotykach i po flaszce wódki.

Politycy zdolni są wypowiadać horrendalne bzdury, aby zdobyć poklask tłumów i znaleźć się w mediach. Te zaś chętnie z tego korzystają by poprawiać wyniki oglądalności. Odbiorca mediów jest bezradny, bo trudno się odciąć od współczesnego świata wirtualnego. Wciska się on drzwiami i oknami odkąd w nasze codzienne życie wdarła się technika radiowa, telewizyjna, internetowa,  a do tego prasa bulwarowa i oszałamiające bilbordy.

Każde wybory, to wyścig w sztuce robienia wyborcom wody z mózgu. A przecież chodzi tylko i wyłącznie o fotele dla tej samej grupy ludzi, którzy dorwali się do władzy. Nie ma takiej siły, która byłaby w stanie przerwać ten chocholi taniec zwany przekornie -demokratyczne wybory. Casus Kukiza to tylko przebrzmiała nuta jego estradowych przebojów. Nie ma już niestety nic z tego, co się stało po skoku L. Wałęsy w Stoczni Gdańskiej. Dziś Wyspiański napisałby te same słowa, co pod koniec XIX stulecia w Polsce rozbiorowej,  ale tym razem pod adresem wielkiego ruchu „Solidarności”: „Miałeś chamie złoty róg...”

No i z tej lektury internetowych portali rodzi się w mojej jaźni jakby w malignie symboliczny obrazek polskiego Majdanu na Placu Zwycięstwa w Warszawie, tylko że nasi dzielni bojownicy spletli się ramionami w bezlicznych grupach i tkwią tak w bezruchu od czasu do czasu przeplatając nogami jak w „Weselu” Wyspiańskiego w chocholim tańcu.

Nie, nie mogę się zdobyć na odrobinę optymizmu, a przecież nas Polaków stać na wyżyny heroizmu. Jesteśmy w tym duchu chowani od zawsze.

- Czytam o genialnym pomyśle Ordynatu Polowego Wojska Polskiego. Ordynat Polowy to wymyślna nazwa kojarząca się nam z nietuzinkową postacią metropolity gdańskiego kościoła, Arcybiskupem Leszkiem Głodziem, potocznie zwanym „Flaszka”. To ten dostojnik, którego podobizną ozdobiono butelkę z promocyjnym wyrobem przemysłu monopolowego. Słynne były jego imprezy integracyjne na wewnętrznym dziedzińcu katedry polowej Wojska Polskiego w Warszawie, za czasów, gdy był biskupem polowym, na których wóda i bardziej wykwintne alkohole lały się strumieniami. A rozsławili je studenci PWST, której okna wychodziły właśnie na ten dziedziniec i którzy z wysokości kilku pięter widzieli wszystko jak na dłoni.

Tym razem chodzi jednak o wyposażenie przez państwo polskich żołnierzy w książeczki do nabożeństwa i różańce. Nie wiem, czy ma to związek z obecną sytuacją na świecie, ale mam pełną świadomość o roli i znaczeniu tego przedsięwzięcia. To przecież bardzo ważne, by w okopach wojennych, w przerwach między kanonadami, pomodlić się z książeczki, gdzie mowa „nie zabijaj”, bądź odmówić różaniec z gorliwą prośbą do Maryi, Matki Bożej: „módl się za nami grzesznymi teraz i w godzinę śmierci naszej,  Amen !” A potem strzelamy dalej, mierzymy celnie w serce wroga... w imię Boże.

Teraz już wiemy, skąd się bierze nasz bogoojczyźniany heroizm.

Oto zaledwie garść prasowych doniesień w internetowych portalach. Można by tak wydobywać i komentować ich znacznie więcej, ale chyba wystarczy jak na jeden post.

Dzień zapowiada się ciepły i słoneczny, może lepiej dać sobie spokój z czytaniem, przenieść się na łono natury, pooddychać świeżym nie sfałszowanym powietrzem.

Ale co do czystości powietrza w zaściankowej IV Rzeczpospolitej można też mieć wiele wątpliwości…