W upalne lato - zimny prysznic !

Piszę to wszystko w środku lata, w drugi dzień sierpnia Anno Domini 2017. Wymieniam dokładnie tę datę, by ją dobrze zapamiętać, bo wątpię, czy za rok, dwa lub trzy będziemy mogli cieszyć się tak jak dzisiaj z gorącego lata. W pogodzie podobnie jak w polityce, czeski film – „Nikt nic nie wie”. Specjaliści klimatolodzy w związku z sukcesywnym ociepleniem  roztaczają przed nami mrożące krew w żyłach konsekwencje ruchu lodowców na Biegunie Północnym, Grenlandii, Antarktydzie i w ogóle tego wszystkiego, co może się stać w przyrodzie z powodu dziur ozonowych.

Wybitni politolodzy zaś snują złowieszcze wizje z powodu rosnących w siłę hegemonów imperialnych – USA i Rosji, z równoczesnym spadkiem prestiżu i znaczenia Unii Europejskiej, która otwierając swoje granice  wpadła w szpony islamskich i afrykańskich uchodźców – terrorystów. Dochodzą do tego wewnętrzne konflikty społeczne i narodowościowe oraz tendencje separatystyczne. Nawet gdyby amerykański Trump wziął się za łby z rosyjskim Putinem jesteśmy w pułapce, bo we wspólnocie europejskiej nie ma jedności co do tego, który z satrapów jest groźniejszy.

Trudno przewidzieć, co się będzie działo w miniaturowym państewku nad Wisłą, w którym „polski lipiec” stał się sygnałem ostrzegawczym dla rządzących, by powstrzymać jednak ciągoty totalitarne i w myśl miłości bliźniego, oddać sobie wzajemnie znak pokoju,  szukając z opozycją porozumienia. Ale wydaje się to zupełnie abstrakcyjne. Najnowsze wieści są pesymistyczne. Otóż rządzący by zdyskredytować wagę lipcowych demonstracji zastosowali w internecie technikę astroturfingu. Zarzucają więc sieć pejoratywnymi hasztajgami, kpiąc sobie z  organizatorów demonstracji, czyli postubeków, agentów i zdrajców, lekceważąc tych, którzy brali w nich udział, bo są to głównie ci, co byli dotąd „przy korycie”, albo przypadkowi przechodnie i gapie, albo też ludzie młodzi poszukujący sensacji. Prezydent tak się tym przejął, ze wyskoczył sobie na plażę w Juracie, a policja dla zabawy zagrodziła budynek sejmowy, bo przecież to jest teraz modne, np. barierki uliczne i balony na trasie Tour de Pologne. Polacy! Nic się nie dzieje. Jesteśmy silni i zwarci jak we wrześniu 1939 roku. Będziemy brnęli dalej w dzieleniu się na sorty i wymyślaniu nowej historii Polski i świata, bo z wrogiem wewnętrznym trzeba walczyć bezkompromisowo, na wszystkie sposoby, aż do unicestwienia.

Wiadomo, że tak samo jak z pogodą,  nie wróży to nic dobrego.

Czuję się jak w piekle. Duszno, gorąco, nie ma czym oddychać. Rzecz niebywała  -  na moim tarasie umarł ruch powietrza, ani grama powiewu, absolutny bezruch i krystalicznie czysta, rozpromieniona, olśniewająca elipsa słońca. Na zewnątrz domu żar z nieba, wewnątrz sauna, ukrop, Sahara. Wspinam się na piętro do mojego pokoju. Tam dopiero grzeje od rozpalonego słońcem dachu. Włączam wentylator i czuję gorące powietrze, a z czoła po twarzy i karku toczą się krople potu.

Tu na górze nie da się wytrzymać. Moim ratunkiem jest kabina z prysznicem zimnej wody i relaks na dolnym parterze budynku.  Z przyjemnością rozsiadam się na zabytkowej kanapie, pamiętającej czasy Gomułki. Powoli rozgrzana głowa wraca do normalności. Zaczynam kontemplować. Wiem, że w tej chwili najlepiej pomyśleć o zimie, tak często wyklinanej i traktowanej jako zło, którego musimy doświadczać w naszym położeniu geograficznym.  Już sama myśl o zimie przynosi ulgę. Trudno pojąć, kto nazwał tę strefę klimatyczną  umiarkowaną i dlaczego. Właśnie umiarkowania brakuje we wszystkich porach roku., nie mówiąc już o rządzących. W obydwu sferach, w pogodzie i w polityce prognozy są równie niepomyślne . W tym upalnym momencie wolę o tym nie myśleć.

Niestety, miałem pomyśleć o czymś w samym sobie zimnym, dla ochłody, a tu gdzie nie spojrzeć – wszędzie tematy gorące. Próbuję więc uciec od naszych mediów do literatury klasycznej. Mam właśnie pod ręką jedno z arcydzieł czeskiego pisarza Bohumiła Hrabala - „Pociągi pod specjalnym nadzorem”. Rozsiadam się wygodnie w chłodnej aurze piwnicy otwieram książkę i czytam z życia wzięte zapiski młodego kolejarskiego elewa Miłosza Pipko:

„Co piątek natomiast pani zawiadowczyni zabijała króliki; oto jak to robiła: wyciągała królika z klatki, ściskała go nogami, a potem wbijała mu w szyję tępy nóż i podrzynała gardło zwierzątku, które piszczało, popiskiwało długo, po czym głosik jego słabł, pani zawiadowczyni jednak spoglądała tak samo jak wówczas, kiedy szydełkowała ten duży obrus. Mówiła, że kiedy się królik w ten sposób wykrwawi, mięso jego jest znacznie smaczniejsze, bardziej kruche. Oczyma wyobraźni widziałem już, jak będzie zarzynać owego gąsiora: usiądzie sobie na nim jak na koniu, przyciśnie jego pomarańczowy dziób do szyi, tak jakby zamykała kieszonkowy kozik, najpierw mu starannie wyskubie pierze na ciemieniu, a potem krew jego będzie ściekać do garnka, ptak będzie słabł, słabł coraz bardziej, aż zupełnie obwiśnie, pani zawiadowczyni przechyli się, będzie siedziała już tylko na swoich piętach.”

Poczułem, że słabnę, ale już nie z powodu upalnego lata. Robi się niedobrze na myśl o tym, do jakiego zwyrodnienia dopuszcza się człowiek. Nie godzę się z tym, gdy w obronie uboju rytualnego stają ludzie prominentni. To właśnie oni powinni w imię ratowania godności ludzkiej czynić wszystko dla ochrony zwierząt hodowlanych od niepotrzebnych cierpień. Mamy przecież współczesne, można to nazwać globalne techniki uboju. I to dotyczy wszystkich zwierząt, nie tylko hodowlanych.

Oprócz świata zwierząt mamy też świat przyrody nieożywionej. To jest zupełnie inny świat, w którym wszystkie chwyty są dozwolone. Trudno pojąć w jakim celu prymitywni jak cepy pradawni ekolodzy wymyślili coś tak ułudnego jak chroniona przed człowiekiem Puszcza Białowieska. Jak można być tak ograniczonym. Oddzielić od świata i ludzi kawał lasu, zakazem wchodzenia i rąbania drzew. Toż przecież po to Pan Bóg wymyślił lasy, by w nich rodziły się sążniste drzewa, z których jest tylko wtedy pożytek, gdy się je wyrąbie. Wyjątek powinny stanowić szyszki, je trzeba pozostawić jako runo leśne, a z każdej z nich może kiedyś wyrosnąć człowiek na miarę obecnego Ministra Ochrony Środowiska przed Kornikiem.

Zima nie zawsze jest zimna, lato nie zawsze gorące, a ludzie? Ludzie też nie są tacy sami, zmienili  się znacznie od czasów wspólnoty pierwotnej, ale na gorsze. To co u Hrabala wyczyniała zawiadowczyni z pojedynczymi jednostkami odchowanych przez siebie królików, dziś wykonuje się hurtem. Dawniej dominowało chałupnictwo, dziś masowa hodowla i  zmechanizowany globalny ubój. Specjaliści z ministerstwa rolnictwa i PSL-u mówią, to nie ważne jak się zabija, ważny jest portfel producentów. Z tego też powodu dokonuje się unicestwienia Puszczy Białowieskiej. Ci sami wielcy politycy rozprawiają ze swadą na temat humanitaryzmu polskiej wsi.

Jak widać wysoka temperatura upalnego lipca odbiła się wyraźnie na temperaturze mojego rozważania. Nie pomogło nawet to, że kontemplowałem w piwnicy.