Jak trwoga, to do bloga !

Przed Twe ołtarze...

Wszystkie media zgodnym chórem informują, że Prezes PiS w swym sierpniowym kazaniu z okazji miesięcznicy smoleńskiej ogłosił, że 96 miesięcznica będzie ostatnią. Odtąd zamiast modlitwy tak bliskiej sercu każdego Polaka-Katolika na Krakowskim Przedmieściu zbierać się będą wierni gotowi budować pomnik Lecha. Spodziewam się, że na cokole znajdzie się jeszcze miejsce co najmniej dla dwóch bohaterów narodowych, Jarosława i Jego Magnificencji Tadeusza Rydzyka. Mielibyśmy wtedy ku pamięci wszystkich przyszłych pokoleń, naszą rodzimą Trójcę Świętą, zamiast tej wywodzącej się z dalekiego Izraela.

Nie powiem, że wieść o  zaniechaniu miesięcznic przyjmuję ze spokojem ducha, że nie ogarnia mnie trwoga. Jakże mocno nasz pejzaż świątobliwego życia politycznego tym sposobem spowszednieje. A było tak pięknie – te kordony policji i straży pożarnej dowożącej barierki, by oddzielić masy wiernych, od zdradzieckiej hołoty „drugiego sortu”. Budziły one respekt i dodawały powagi obrzędom stricte religijnym z politykami PiS na czele. W korowodzie prosto ze świątyni szli z dłońmi złożonymi do modlitwy, Jaruś z Beatką pod rękę, tuż obok nawiedzeni Antoni i  Joachim, a obok nich szara eminencja, Zbyszek, w jednej osobie najwyższy sędzia i prokurator i niezliczony tłum najwierniejszych wiernych. Ech, łza się w oku kręci. Nie ma nigdzie na świecie spektaklu teatralnego z tak znamienitą obsadą aktorską.

Jeszcze nie tak dawno człowiek zamiast do bloga uciekał się do Boga. Dziś w werbalnym świecie video tajemnicza skrzynka zwana komputerem zajmuje poczesne miejsce w pokoju, a przy niej klawiatura, wygodny fotelik, tylko siadać i dla spokoju ducha pisać bloga. A przecież można by w tym miejscu ułożyć mały ołtarzyk, fotelik zamienić na klęcznik i od czasu do czasu spędzać czas na modlitwie i kontemplacjach. Gdyby monitor emitował nam li tylko program  TV „Trwam”, a z odbiornika radiowego płynęły modlitwy „Radio Maryja” (marzenie Ojca Dyrektora Rydzyka),  moglibyśmy przetrwać najgorsze czasy rozwiązłości, wolnomyślicielstwa i płynącej ze zgniłego Zachodu gangreny, zwanej gender, nie pozwalającej spokojnie zasnąć na ambonie polskim biskupom.  I wtedy ołtarzyk w pokoju byłby ukojeniem. A tak  - mamy telewizor, a  na ekranie monitora kilkadziesiąt programów sąsiadujących ze sobą  najczęściej na zasadzie kontrastu. Przyciskam kółko pilota – roznegliżowane panienki kuszące do grzechu, a tuż obok w innym kanale – strojni purpuraci karzący surowym palcem sprawiedliwości za wszystkie występki i sprzeniewierzenia przyjętej przez naród wierze.

Mam służyć Bogu i Ojczyźnie i obydwojga w tej kolejności miłować. To jest właśnie nasz odwieczny, okupiony krwią i cierpieniem patriotyzm. Nie kochasz Boga, nie jesteś patriotą, nie kochasz Ojczyzny, to tak jakbyś był niewierzący. Jesteś wierzącym i patriotą, gdy z biało-czerwoną chorągiewką w ręku odbędziesz pieszą pielgrzymkę do Częstochowy, bo trzeba oddać hołd naszej Patronce, Matce Bożej Królowej Polski. Jesteś super-patriotą, gdy pojedziesz do Warszawy na miesięcznicę smoleńską i ręka w rękę z błogosławionym Jarosławem pomodlisz się w głębi serca, wysłuchując równocześnie z megafonów wołania o śmierć dla zdrajców ojczyzny, komunistów i złodziei, w imię najważniejszego przykazania bożego: miłuj drugiego jak siebie samego.  Takie pielgrzymki to i tak o wiele mniejsze poświęcenie, niż wędrówka wyznawców islamu z Mekki do Medyny, a przecież oni, mahometanie są dla nas chrześcijan źle wierzącymi, tak samo jak prawosławni pątnicy wspinający się na kolanach do cudownej ikony Spasa Izbawnika na Świętej Górze Grabarce, albo Żydzi Mojżeszowi, bijący głową w płaszczyznę muru herodiańskiego jerozolimskiej Ściany Płaczu. Gubię się w domysłach, którzy są  lepiej wierzący, a którzy gorzej, którzy zaś w ogóle nie.

Okazuje się, że wiara smoleńska, to jeszcze nie wszystko, co staje się według rządzących dzisiaj nośnikiem patriotyzmu. Ujął to bardzo precyzyjnie były PiS-owski Marszałek Sejmu, odsunięty potem przez J. Kaczyńskiego i wyrzucony z partii jego najwierniejszy współpracownik, Ludwik Dorn. Pisze on, że „Modelowy Polak-Patriota dla PiS-u to dygocący ze strachu osobnik, który wrzucił na grzbiet koszulkę wyklętych, zaszył się w kącie i plując na muzułmankę w hidżabie, myśli że realizuje testament Łupaszenki i Ognia. To Polaków pomniejsza, to pomysł na skarlenie Polski”.

Ale ja czuję się patriotą, więc wierzę Kościołowi i PiS-owi, bo i tak istotą wiary jest przyjmować wszystko na wiarę, a przecież muszę wierzyć by być patriotą. Tak czyni ponad 90% Polaków, podających się za wierzących. A może to lepiej, że w naszych domach miast ołtarzyka mamy skrzynkę telewizora, albo komputera, albo też kino domowe i kilka jeszcze innych odbiorników, przetwarzaczy itp. Skutkiem tego mamy mniej czasu na rozmyślania, za nas myślą ci, którzy są do tego powołani, albo mają w tym interes i podają nam z ambony lub trybuny sejmowej gotowy produkt do wyboru jak w supermarketach – wszystko pięknie opakowane, przetworzone, wysokiej marki. I fałszywe w środku, pełne kłamstwa i obłudy jak obecna telewizja, kojarzona z domem publicznym, na czele z Dziennikiem TVPiS i TVP Info.

Znalazłem usprawiedliwienie, czemu miast do Boga, uciekam się do bloga. Mogę w nim spokojnie, bez strachu sam ze sobą pokontemplować, chociaż to „bez strachu” jest na wyrost, bo wiele ryzykuję.  Niektórzy z Czytelników mogą moje wątpliwości przyjąć za herezję, odstępstwo od wiary, a wtedy jako osobnik już nie „drugiej”, ale „trzeciej kategorii”, stracę resztki zaufania. I w niwecz pójdzie mój patriotyzm, ten bogoojczyźniany przez duże B i O  i w ogóle, nawet ten lokalny, do miejsca urodzenia i  zamieszkania, a wtedy całe moje blogowanie okaże się ich zdaniem - zwykłym blagowaniem i będzie psu na budę.

Ale wierzę też w to, że znajdą się tacy odbiorcy, którzy uznają, że mam rację, znajdując w blogu odskocznię od bogobojnej PiS-owskiej rzeczywistości.

Oj, mam teraz dylemat, czy nie lepiej odpuścić sobie tego bloga. Już i tak wątpiąc w to, że jak trwoga to do  Boga, zgrzeszyłem myślą. No tak, ale teraz dochodzi do tego i mowa, i uczynek. Jestem przerażony. Wyspowiadać się mogę, ale tylko sam przed sobą, bo nie chcę traktować księdza jak agenta, który donosi Bogu ile grzechów mam na sumieniu. No, ale nasi duchowni wciąż powtarzają, że jest jeszcze nadzieja w modlitwie, a Bóg być może cię wysłucha. Więc próbuję potraktować to pisanie jak modlitwę o odpuszczenie grzechów. Pocieszam się, że Bóg ma tyle innych rzeczy na głowie, że nawet nie spojrzy na mnie, a jeśli tak, to wybaczy, a jako karę za grzechy poleci mi odejść od tematów religijnych na rzecz jak to dotąd bywało – regionalnych.  Nie jestem jednak do końca pewien czy będzie to  Bogu na chwałę, a moim Czytelnikom na pożytek, czy może odwrotnie?

Najlepiej będzie, gdy zamiast na pisanie bloga, przeznaczę czas na hot doga !

P.S.

Na pociechę pozwoliłem sobie tego bloga ozdobić kilkoma kolorowymi obrazkami. To tak by nie odbiegać od obowiązującej w marketingu normy -  nie liczy się to co jest w środku, liczy się opakowanie !