Lato,lato,lato ucieka ...

Dziś po świątecznym dłuższym niż zwykle weekendzie dla odprężenia i ochłody zapraszam na pogodną chwilę z poezją:

„Gdy trzcina zaczyna płowieć,

a żołądź większy w dąbrowie,

znak, że lata złote progi

już się szykują do drogi.

Lato, jakże cię ubłagać,

prośbą jaką, łkaniem jakim?

Tak ci pilno pójść i zabrać

w walizce zieleń i ptaki?

Ptaków tyle. Zieleni tyle.

Lato, zaczekaj chwilę.”

Przy uciekającym coraz bardziej słonecznym lecie odrobinka liryki może się okazać bardzo pożyteczna. Jeśli w takich dniach znajdą się frustraci, którzy mimo wakacyjnego przegrzania są jeszcze w stanie zajrzeć na stronę internetowego blogu, to chylę przed nimi czoła z najwyższym poważaniem i zachęcam do wspólnego relaksu.

Korzystając z niewyczerpanych kosztowności w skarbcu poezji  K.I. Gałczyńskiego przypominam jego wierszowane, letnie reminiscencje:

„Rano słońce, rano pogoda,

idziemy do kąpieli.

Sama radość! Sama uroda!

Jak tu się nie weselić?

Z sosny słychać dzięcioła stuk.

A tutaj ryby bryzg, spod nóg.

Ech, bracie wpław! I płynąć, pływać,

Aż tam, gdzie z drugiej strony

Wiatr, roześmiany, wiatr przygrywa

Na sitowia strunach zielonych.

         ***

A w tych borach olsztyńskich

dobrze z psami wędrować.

A w tych jarach olsztyńskich

sośnina i dąbrowa.

Tęcza mosty rozstawia,

Jak Wenus pachnie szałwia.

Ptak siada na ramieniu

Komar płacze w promieniu.

W dzień niebo się zaśmiewa,

A nocą się zagwieżdża,

Gwiazdy z nieba spadają.

Żal będzie stąd odjeżdżać!”

To tyle z „Kroniki Olsztyńskiej” Gałczyńskiego . A teraz  dla odmiany proponuję liryczną strofę  Juliana Tuwima p.t.  „Zmęczenie”, z tomiku „Rzecz czarnoleska”:

„Zapomnisz o tej chwili, gdy do domu wrócisz

i przymkniesz okiennice w sosnowym pokoju,

zmęczony, jakbyś orał, na łóżko się rzucisz

i będziesz w cieniu drzemał po blasku i znoju.

Przez serce w okiennicy wpadnie promyk wąski,

na ciemnej fotografii rozszczepi się w tęczę,

spostrzeżesz przytrzaśnięte przez okno gałązki

włochaty bąk natrętnie do snu ci zabrzęczy.

I poddasz się ciężkiemu uśpieniu w niewolę

pod tumanem dzieciństwa, co w oczy napłynie,

a tam łubinem wonnym szaleć będzie pole

i niebo obłokami pluskać się w głębinie.”

Jeśli ktoś z moich Czytelników  pomyśli sobie, co oni nie wymyślają, ci poeci, pisząc o przecież zupełnie zwykłych, normalnych sprawach jak piękno słonecznego lata, odpowiem kolejnym, dowcipnym wierszem K. I. Gałczyńskiego, który usunie wszystkie wątpliwości :

Szło ich prawie czterdziestu.

Normalnie. Przy niedzieli.

I nagle jeden westchnął

i wszyscy przystanęli.

Bo ogarnął ich zachwyt,

Że księżyc świecił niebu,

więc patrzyli nań, jakby

sroka patrzyła w rebus.

Księżyc ma ten styl pracy,

no – że wschodzi i świeci,

lecz poeci są tacy.

Ech, poeci, poeci…

A od siebie, żeby już nie przeciągać lirycznej struny poetyckiego pożegnania z latem dodam maleńki dystych:

Ciesz się reminiscencją z dawnych lat młodości

i wiedz, że czas ucieka, lecz w sercu zostaje,

to co było spełnieniem prawdziwej miłości,

to zawsze będzie pachnieć lipcem, czerwcem, majem .

Moim niezmęczonym latem Czytelnikom życzę złocistego, pełnego świeżych, letnich zapachów końca wakacji i początków barwnej jesieni.

Fot. Zbigniew Dawidowicz