Potrzeba marzeń

Człowiek gdy marzy jest jak Bóg, gdy kalkuluje – jak żebrak, powiedział Friedrich Hőlderlin, niemiecki poeta Romantyzmu. Wprawdzie nie mam aż takich aspiracji by dostąpić jakichkolwiek właściwości równych Bogu, a moje marzenia nie sięgają tak wysoko, to jednak zdarza mi się marzyć dość często. Marzenia są najlepszą dekoracją życia. Są jak barwne girlandy na wiejskim festynie dożynkowym lub kolorowe palmy, złocone chorągwie i peletrony w czasie procesji w Niedzielę Palmową. Życie bez marzeń, to zwykła wegetacja, jak u roślin. Chociaż i tego nie jesteśmy pewni, czy w swej istocie biologicznej w dzień pochmurny roślinki nie marzą tak samo jak człowiek o słońcu i jego zbawiennych promieniach.

Ale człowiek ma tych marzeń bez liku, budzą się one zwłaszcza w takim momencie jak Nowy Rok, bo w tym momencie składania sobie najlepszych życzeń rodzą się w naszym Ego nowe nadzieje. Snujemy marzenia o lepszym życiu, najlepiej w luksusie, w nowoczesnych apartamentowcach  peryferyjnych dzielnic Wrocławia, albo w ogóle gdzieś tam poza granicami np. w ciepłych krajach. Marzymy o egzotycznych urlopach w Egipcie, na Wyspach Kanaryjskich, albo na Majorce, Cyprze lub Krecie. O dalszych wyprawach już nie mówię, chociaż świat stał się mały, ale za to co do wyboru miejsca marzeń – przeogromny. Marzymy o karierze zawodowej, o lepszych zarobkach, lżejszej pracy. Marzymy o sławie, pieniądzach, zaszczytach. Zazdrościmy innym, że im się powiodło, że wcale nie są od nas lepsi, ale mają więcej szczęścia, albo tupetu, albo jeszcze czegoś innego. Nie zawsze te marzenia są spełnieniem tego, o czym myślał cytowany na wstępie poeta niemiecki, zachęcając do wykorzystania w pełni tkwiących w nas uczuć i emocji w romantycznej miłości, jako egzemplifikacji marzeń o szczęściu.

Wiadomo, marzenia prostych „zjadaczy chleba” są zupełnie różne od marzeń ludzi niezwykłych, których dotknęła swym palcem Euterpe, grecka muza poezji litycznej i gry na aulosie. Można to dostrzec w poemacie Konstantego Ildefonsa Gałczyńskiego „Bal u Salomona”, w którym pisze :

„Pozwól mi jeszcze włosy trochę w dzikim winie zawikłać,

moje bezradne ręce

pozwól w przeszłości zanurzyć się jak w piosence

z małym refrenem „nie gniewaj się,

weź mnie na piersi swoje i nie wydaj światu”.

Jeszcze przez chwilę będziemy drzewem pochylonym,

Wodą, słońcem, bezbolesnym początkiem tematu.

Jeśli to wszystko piszę, moja maleńka żono,

złoty maleńki boże mój,

to przecież wiesz, ze są nam potrzebne pieniądze

i ze mąż musi krzyczeć, ażeby był szczęśliwy

i że chciałby pomóc milionom

i że chciałby się nad nimi wywyższyć

i że jeszcze ma takie sprawy na sercu,

które muszą być wypowiedziane

i szumiące jak drzewo

jak podróż do Taorminy.

A jeśli to nie ta noc, o której marzę od lat,

to powiedz od razu, po prostu,

nie będziemy oceanów owijać w bawełnę.

Wsparty na Watermanie

jak pielgrzym odejdę w otchłanie

absolutnego zwątpienia,

gdzie nie rośnie nic

i nic nigdy się nie zmienia.

Ale ja zawsze wierzyłem, że człowiek

choć raz może się zakręcić jak niebo

i dłużej niż sekundę.

O marzeniach można by mówić bez końca. Czuję, że dotykając tego tematu, otwarłem mityczną puszkę Pandory, bo przecież gros naszych marzeń, to marzenia niespełnione, a więc powód naszych utrapień i pretensji do życia.

Dla podniesienia na duchu i poprawy humoru proponuję mój własny drobny limeryk o moich niespełnionych marzeniach:

Byłbym sobie żył jak król,

gdyby nie ten wredny mól,

który wdarł się w moje życie

całkiem skrycie.

Teraz każe mi zawiścić,

tym co żyją jak artyści,

co sięgają cząstką bytu

do zenitu.

Bo u stóp im wciąż się ściele

dywan z laurów i szynszyli,

najstrojniejsze białogłowy

chylą głowy.

Bo artysta to ma życie

i w Monaco, i w Madrycie

lśni od bali, festiwali

w pełnej gali.

A ja muszę, co tu gadać

w monitorze słówka składać,

mogę tylko w barze bistro

być artystą…

Najcudowniejszych marzeń w Nowym Roku życzę wszystkim moim wiernym Czytelnikom.

Do siego roku !




Fot. Zbigniew Dawidowicz