O moim blogu po raz któryś

Letnie uroki ogródków przydomowych

Tak się składa, że w miarę upływu czasu coś niecoś się zmieniło w historyjce mojego blogu. Wiadomo, posuwamy się naprzód. Jeśli nawet są tacy, którzy twierdzą, że stoimy w miejscu, bądź też cofamy się do tyłu - to nieprawda. Świat się zmienia z każdą najdrobniejszą częścią sekundy, a my razem z nim. Świat, który liczy sobie miliony lat, nieuchronnie pędzi do przodu. Po co tak pędzi i gdzie nas zawiedzie? Oto niezmienne i mimo upływu czasu, wciąż aktualne pytanie. Niestety, nie mogę obiecać moim Czytelnikom, że będę ich często zachęcał do takich filozoficznych refleksji.

Wolę zajmować się sprawami bardziej przyziemnymi.

Mój blog nosi tytuł - „tu jest mój dom” (http://tujestmojdom.blogspot.com) i jest, jak to zaznaczyłem w podtytule zwierciadłem moich fascynacji.

Blog to miejsce do podzielenia się na piśmie z innymi internautami tym, co sercu mojemu bliskie. A bliski mi jest region wałbrzyski, w którym przeżyłem już ponad pół wieku. Piszę o nim non stop, dzieląc się z Czytelnikami moimi refleksjami z przeczytanych książek i osobistych doświadczeń związanymi z poznawaniem jego historii i piękna krajobrazów.

 Blog to m

To już ponad trzy lata mojego prawie codziennego pisania, codziennego szperania w książkach, w internecie, codziennego poszukiwania zdjęć, no i wreszcie komponowania i redagowania całości kolejnych postów. A ta „zabawa” rozpoczęła się w maju 2011 roku Uzbierało się tych postów bagatela, 645. Gdyby zebrać to razem, byłoby kilka sążnistych książek. Licznik oglądalności bloga osiągnął liczbę właśnie 225 tysięcy i to jest główny powód mojego dzisiejszego resume. Ile postów było czytanych, przez ilu Czytelników, tego nie da się ustalić. Wiem że mam wielu Czytelników stałych, nie omijają oni ani jednej notatki. Wiem też że są to ludzie z różnych stron Polski i świata, nie tylko z Dolnego Śląska. Dowiaduję się o tym ze statystyki prowadzonej przez komputer, z poczty internetowej i komentarzy. Tych ostatnich uzbierało się blisko 2 tysiące. Komentarze są dla mnie bardzo pozytywne i to mnie cieszy.

Do blogowania zachęciła mnie Renata Sokołowska, kierownik Miejskiej Biblioteki w Głuszycy w związku z konkursem, który został ogłoszony przez Biblioteki powiatu wałbrzyskiego. Celem konkursu była popularyzacja czytelnictwa książek o tematyce regionalnej i pobudzenie do pisania blogów przede wszystkim przez dzieci i młodzież. Ja zostałem zwabiony dla zachęty. Okazało się, że zabawa w blogowanie pochłonęła mnie bez reszty. Odpowiada moim zamiłowaniom i zainteresowaniom. Jest pożytecznym zajęciem na stare lata, kiedy mam więcej czasu, by swoją wiedzą, umiejętnościami i przemyśleniami dzielić się z innymi. Robiłem to wcześniej i robię dalej w lokalnej prasie, na wałbrzyskich stronach internetowych oraz w wałbrzyskiej rozgłośni radia „złote przeboje”.

Popularność mojego blogu wzrosła dzięki sukcesowi jaki odniosłem w konkursie Blog Day 2011 na najlepsze blogi dolnośląskie, zorganizowanym przez Pasaż Grunwaldzki i Agencję Royal Brand PR pod patronatem „Gazety Wyborczej”. Miało to miejsce z końcem sierpnia i początkiem września ubiegłego roku. Zgłosiłem się do konkursu głównie z tego powodu, że tematyka moich postów, związana ściśle z regionem, odpowiadała regulaminowi konkursu. Miałem dużą frajdę, gdy dowiedziałem się, że mój blog znalazł się w finałowej szesnastce najlepszych blogów. Uważałem to za sukces, bo przecież byłem wśród wielu doświadczonych blogerów zupełnym nowicjuszem, więc na spotkanie finalistów do wrocławskiego Pasażu Grunwaldzkiego jechałem zupełnie usatysfakcjonowany. Nie spodziewałem się nie tylko drugiego miejsca, ale także tak wysokiej oceny, z jaką się spotkałem ze strony jury konkursowego, znanych we Wrocławiu specjalistów. Informacje o wynikach konkursu znalazły się w dolnośląskich gazetach i w internecie. Starosta Wałbrzyski, Robert Ławski, już na drugi dzień po informacji w prasie zaprosił mnie do siebie, wręczając list gratulacyjny i zapraszając do współpracy z redakcją powiatowej strony internetowej – „ziemia wałbrzyska”(miałem tam teraz swoją plakietkę promocyjną). Członek komisji konkursowej, sławna wrocławska dziennikarka, Lucyna Róg, przyjechała do Głuszycy w kilka dni potem, by przeprowadzić, wywiad, skutkiem którego był obszerny artykuł we wrocławskim wydaniu „GW” - „Prawdziwy bloger z miasta Głuszycy”, a na stronie internetowej „Gazety pl” – „Kto powiedział, że blogowanie jest tylko dla młodych?”. Osobiście i pocztą mailową otrzymałem wiele pochwał i gratulacji. Dodam jeszcze, że żaden z pozostałych finalistów konkursu nie doczekał się takiej promocji.

Właśnie we wrześniu pojawiły się pod moimi postami liczne komentarze. Czekałem na nie jak suche źdźbło na kroplę dżdżu. To wielka satysfakcja, materialne potwierdzenie, że jest się czytanym, że to pisanie wywołuje refleksje. Nieomal stałym moim interlokutorem okazał się nieznany mi bliżej Paul z Warszawy. To niezwykle inteligentny i taktowny człowiek. Jestem mu wdzięczny za ten czas, który poświęcił na czytanie i pisanie mądrych, rzeczowych i bardzo dla mnie pochlebnych komentarzy.

Biruta M. Liberalka napisała bardzo krótko: pozdrawiam bardzo serdecznie…przepiękny blog…widać pasję…to moje strony… Sudety są przecudowne…to wielka sztuka pokazać, opisać i zachwycić czytelnika…spotkałam znajome miejsca.

Sebastian, twórca znakomitej strony internetowej miłośników Głuszycy, z której się wywodzi, obecnie mieszkaniec Lublina, wymalował laurkę, którą skopiuję w ramce, by moja wnuczka mogła lepiej docenić dziadka, jak tylko nauczy się czytać: Panie Stanisławie serdecznie GRATULUJĘ!!! Cieszę się, że są Tacy jak Pan, którzy w tak wspaniały sposób opisują naszą małą Ojczyznę. Wiedziałem i czułem, że Pan będzie jednym z wygranych! Nie często spotyka się takich ludzi, którzy z taką pasją angażują się w blogowanie, dodatkowo jeszcze nie zamieszczają tylko skopiowanych gotowców z innych stron zapełnione jakimiś reklamami a dają coś swojego, coś od siebie czyli pełnowartościowe informacje o naszym regionie a i nie tylko. Można naprawdę poznać na nowo region wałbrzyski. Dzięki Panu nadal jestem w Głuszycy i okolicy. Nastał godny i ponad 100-krotnie lepszy mój Internetowy następca. Dziękuję za tą pracę jaką Pan wkłada i trzymam kciuki za dalszy tak udany i ekspresowy rozwój tej witrynki! Sebastian L.

A wspomniany już Paul z Warszawy uzupełnił: Cóż można dodać więcej do tego co Seba napisał? P. Stanisław w jakimś sensie i to dużym jest unikatem takich ludzi się niemal nie spotyka. Ja natrafiłem na ten blog przypadkiem i jestem zachwycony. I właśnie te inne podejście, to zauważenie historii miejsc i pochylenie się nad nimi jest takie ujmujące dla mnie w osobie p. Stanisława. Ja zatem podobnie jak Seba dzięki p. Stanisławowi jako rodowity Warszawiak poznaję absolutnie ciekawy rejon Wałbrzycha.

I jeszcze jednym komentarzem się pochwalę (wszystkie inne są do pod moimi kolejnymi postami, a jest ich jak już wspomniałem sporo). Zupełnie wzruszającą niespodziankę zaaplikowała mi anonimowa R.S. Mogę się domyślić, kto się kryje pod tymi literami. Oto treść jego komentarza:

Panie Stanisławie, z całego serca gratuluję sukcesu! Panu w tej chwili trudno sobie wyobrazić dzień bez bloga – nam też ! Parafrazuję wiersz Agnieszki Osieckiej ze zbioru „Sentymenty”:

„Na naszą słabość i biedę,

niemotę serc i dusz.

Na to, że nas nie zabiorą

do lepszych gór i mórz.

Na czarny myśli tłok,

na oczy pełne łez

lekarstwem BLOG Twój bywa

i dobrze, że on jest !

Na ludzką podłość i małość

Na oschły boży chłód.

Na to, że nic się nie stało,

a zdarzyć miał się cud.

Na szary mysi strach,

bliźniego drogi gest,

ratunkiem blog Twój bywa

cieszymy się, że jest ! (…)”

Z biegiem czasu z chwilą wejścia do facebooku wzbogacił się niewspółmiernie indeks moich „blogowych przyjaciół”. Dziś mogę się cieszyć i szczycić znajomościami, o jakich mi się nie śniło. Nie będę wszystkich wymieniał z imienia i nazwiska, bo zabrałoby to dużo miejsca, ale o Henryku z Jugowa muszę wspomnieć, bo to co on robi w komentarzach, to prawdziwe intermedium do mojego pisania. Można o nim bez kozery powiedzieć, że w tym przypadku „uczeń” prześcignął „mistrza”.

Moje blogowe pisanie doczekało się, z czego jestem ogromnie dumny, już czterech wydań książkowych. Są to dwa tomy „Głuszyckich kontemplacji”, miniaturowy jedliński albumik „U źródeł Charlotty” oraz - ukoronowanie mojej drogi pisarskie - duża, pięknie ilustrowana księga - „Wałbrzyskie powaby”. Dużym zainteresowaniem ciszą się moje cotygodniowe felietony w wałbrzyskim sobotnio-niedzielnym, porannym wydaniu radia „Złote przeboje”. Kończy się właśnie przerwa wakacyjna, więc już od września, jak sądzę, moi sympatycy będą mogli mnie usłyszeć na falach radiowych.

No i poczułem ulgę teraz, gdy udało mi się tak zręcznie napisać o sobie. Robię to od czasu do czasu mimo znanej przestrogi biskupa I. Krasickiego: „bywa często zwiedzionym, kto lubi być chwalonym”. Pocieszam się tym, że żadne pochwały nie są mi już tak bardzo potrzebne, natomiast wydaje mi się potrzebnym do poznania przez Czytelników to, o czym piszę. I dlatego do czytania lub słuchania wytworów mojego pióra, tak mocno zachęcam.

I na tym kończę moją osobistą, subiektywną perorę, w tak ważnym dniu święta Wniebowzięcia NMP, a zarazem naszego prześwietnego Wojska Polskiego. Wiem, że po euforii tego święta jest jeszcze refleksyjna sobota i niedziela, a potem powszednie dni pochmurnego lata, więc może jednak znajdą się niezawodni wirtualni przyjaciele, którzy zajrzą do mojego blogu. Pozdrawiam !