Być Polakiem

stracone złudzenia

Jestem pewien, że nie byłem jedynym telewidzem, który oglądał uroczystość otwarcia Mistrzostw Świata w Siatkówce Męskiej w Warszawie ze łzami w oczach. Jeszcze bardziej zapewne wzruszonych było ponad 60 tysięcy widzów zgromadzonych na Stadionie Narodowym. Znakomicie pomyślana, wyreżyserowana i zrealizowana ceremonia mogła zawrócić w głowie nawet największym malkontentom. A, niestety, takich Polaków jest krocie. Tego wieczoru na trybunach zagościła jedność i zgoda, a za przykładem obrazu telewizyjnego wdarła się ona do większości mieszkań w całym kraju i na całym świecie. Przypominam sobie oglądaną w telewizji przed laty Olimpiadę Zimową w Kanadzie. Utkwiły mi w pamięci obrazki uśmiechniętych, rozbawionych, tańczących na placach pod skoczniami narciarskimi, cieszących się z życia Kanadyjczyków. Większość upstrzonych liśćmi klonowymi i w kolorach flagi kanadyjskiej sportowców i widzów wspaniale się bawiło z tej okazji, że to właśnie u nich odbywały się światowej wagi igrzyska sportowe. To samo dostrzegłem na trybunach naszego stadionu, kiedy wszyscy obecni widzowie podnieśli w górę ręce z biało-czerwoną flagą i napisem - Polska Już dawno nie czułem tak wielkiej satysfakcji, że jestem Polakiem, a Polacy to wspaniały naród stanowiący zjednoczoną, zwartą siłę, potrafiący się wspaniale bawić, a jak trzeba zaśpiewać zgodnym chórem: „Jeszcze Polska nie zginęła”.

„Polska historia składa się z Porozumień Sierpniowych i nieporozumień we wszystkich pozostałych miesiącach” - napisal Andrzej Saramonowicz w „Gazecie Wyborczej”. Otwarcie mistrzostw jest dowodem, że takich momentów wzajemnego porozumienia i zgody mogłoby być więcej. Serce się kraje, gdy pomyślę o tym, że inauguracyjny mecz otwarcia mistrzostw, Serbia – Polska, jest jedynym, który mogłem obejrzeć w telewizji. Być może komercyjny „Polsat” rzuci nam jeszcze jak ochłap na koniec mistrzostw mecz finałowy. O tym co się będzie działo w halach sportowych kilku miast w Polsce dowiemy się w wiadomościach sportowych. To cała przyjemność i satysfakcja z tego, że mistrzostwa odbywają się w Polsce.

Ja osobiście nigdy nie zapomnę tego „Polsatowi”. Żerowanie na telewidzach rozkochanych w siatkówce, którzy mimo wszystko wykupią dodatkowo transmisje z mistrzostw, to najzwyklejszy przejaw niegodziwości. Nie piszę więcej na ten temat, bo stał się on medialny i głośny w całym kraju. Niestety, nic już nie da się zrobić. Dwadzieścia dni wrześniowych, które mogłyby przynieść nam tyle sportowych uniesień i satysfakcji, należy do straconych. A szkoda, bo tracimy okazję na podbudowanie i wzmocnienie naszego patriotyzmu. Wciąż uciekają nam okazje by się podnieść na duchu i cieszyć z tego, że dobrze jest być Polakiem.