Wierszyk wigilijny

Zamiast życzeń świątecznych rzecz własnego pióra, o Wigilii w tonie z lekka kpiarskim, ale myślę, że  sympatycznym:

Wigilia, to rzecz święta…

Wydawałoby się nic wielkiego,

zwykły zryw tradycyjny co roku,

ludzie lubią świętować,

 można tak każdego dnia,

choć zdarzają się improwizacje

ale tego wieczoru

nic nie zastąpi,

nawet gdybyśmy dosięgnęli szczytów uniesienia,

nie da się w żadnej euforii

osiągnąć nagle tego nad czym pracowały pokolenia.

Wydawałoby się  -  zwykła choinka,

pachnąca żywicą, strojna gąszczem tysięcy zielonych igieł,

a to co na niej zawisło,

to czysta poezja

w formie wizualnej,

tylko nad nią nie trzeba się pochylić,

choinka jest poezją samą w sobie, nawet ta nie ustrojona,

proszę to zdanie podkreślić wężykiem,

A przecież choinka, to nie wszystko,

to dopiero preludium,

pomijam to co umieszczają Aniołki pod choinką,

to jest zwykła proza,

tego unisono, które nastąpi,

gdy na świeżutkiej bieli obrusa

pachnącej wciąż bukietem Vanish

pojawi się płonąca świeczka, a wokół niej  -

to co beznamiętni parweniusze

nazywają zastawą stołową,

ktoś doda do tego jeszcze – srebrne sztućce,

 ktoś inny pachnącą wazę

i od razu robi się gorąco na sercu…

Na Wigilijnym stole,

na bieluchnym obrusie

pięknie ułożone w strojną harmonijkę

uśmiechają się do nas  opłatki,

takie sobie śmieszne kartoniki,

okazuje się, że  jadalne…

Gdyby wieczór Wigilijny

na tym się zaczynał i kończył -

dzielimy się opłatkiem i idziemy do domu,

wiadomo,  poszlibyśmy z butami do nieba,

ale my jesteśmy próżni,

więc zwyczajnie zaczyna się wieczerza,

ma swoją wdzięczną nazwę  - Wigilijna !

To przecież normalne.

człowiek jak sobie dobrze podje,

staje się religijnym,

a nasza tradycja nie pozwala

zamknąć się na jednym daniu,

jeśli jest ich dwanaście

znajdujemy się blisko nieba,

tam gdzie biesiaduje dwunastu Apostołów…

Jesteśmy całkiem w porządku,

spożywamy postne dania,

tylko na masełku, oleju,

broń Boże wieprzowiny,

jak najwięcej kapusty, grochu,

oczywiście, koniecznie karpia,

a do tego

kompot z suszonych śliwek,

a kto by  coś takiego zaserwował normalnie

w powszedni dzień do obiadu?

To się zdarza tylko raz  w roku

w Wigilię

Pytam się dlaczego?

Odpowiedź jest prosta:

Wigilja, to rzecz święta !

Wigilijnych serdeczności i świątecznych powabów życzę z całego serca moim niezawodnym Czytelnikom !
Wesołych Świat !