Mojemu miastu - na Nowy Rok

Szczęśliwego Nowego Roku !

Zbliżający się Nowy Rok oraz powyborcze zmiany we władzach samorządowych mojego miasta skłaniają do refleksji. Jej zarzewiem jest nowa nadzieja, że nie wszystko jest stracone, że miasto obudzi się z letargu, że wyzwoli twórcze siły tkwiące w jego mieszkańcach. A takich ludzi jest wielu, skłonnych bezinteresownie popracować dla dobra wspólnego. Trzeba tylko ich zachęcić i pozwolić na praktyczne urzeczywistnienie idei społeczeństwa obywatelskiego. Jeśli władza będzie otwarta na wszelkie inicjatywy, to w niedługim czasie miasto stanie się otwarte na zewnątrz. A jego przyszłość to już nie wielki przemysł, ale właśnie turystyka, sport, rekreacja i wypoczynek, a więc to wszystko, co przynosi nam w darze natura.

A ponieważ jest świątecznie, nastrojowo i refleksyjnie, to  co mi się nasunęło, gdy pomyślałem o mojej Głuszycy, zdecydowałem się wyrazić wierszem. Wiersz ten dedykuję wszystkim pozytywnie myślącym współmieszkańcom z życzeniami -  Szczęśliwego Nowego Roku:

Głuszyca – miasto otwarte

Warto zadać  to pytanie, nas ono dotyczy,

skąd się wzięło to miasteczko u źródeł Bystrzycy?

Tu gdzie wiatrów z czeskiej strony czuć ożywcze tchnienie,

gdzie od Kłodzka ciepłe prądy płyną niestrudzenie

i w przesmyku wąskich jarów jak na wiotkiej smyczy

odlatują do Świdnicy  -  piastowskiej stolicy.

W ornamencie górskich grzbietów jak oczko agatu,

utopione gdzieś w pierścieniu, zamknięte dla świata,

w leśnej głuszy zagubione, plagami nękane

odradzało się jak feniks wciąż niepokonane,

by w promieniach prosperity  bawełny i lnu

zdobyć szlify przemysłowe z  bajecznego snu.

Za górami, od północy,  na wyniosłym zrębie

wypełniło się szybami górnicze zagłębie,

tam urosło miasto- olbrzym, kopalniana szycha,

zbladły światła pod Włodarzem w blasku wind Wałbrzycha,

lecz maszyny nie zamilkły w głuszyckich przędzalniach

i wciąż rosły stosy płócien na wrocławskich targach.

Nie zdławiła  także miasta wojny zawierucha,

gdy skończyła się pogrzebem nazistowska  buta

i Głuszyca powróciła do dawnych korzeni.

Wrócił tutaj żywioł polski, tego nikt nie zmieni.

Losy wojny to sprawiły, trudno w to uwierzyć,

że Śląsk cały jak za Mieszka wrócił do Macierzy.

Wnet ruszyło nowe życie w  przemysłowym rytmie,

była praca, była płaca, miasto nadal kwitnie,

sławą cieszą się fabryki „Piasta”i „Czesanki”

owcza przędza i ręczniki mkną w rynkowe szranki,

młodzież uczy się zawodu w włókienniczej szkole,

nikt nie wierzył, że to wszystko może wkrótce polec.

Że pojawi się jak tajfun ruch „Solidarności”,

który zrówna wszystko z ziemią dla nowoczesności.

Poszły w niwecz nasze tkalnie, kopalnie wałbrzyskie,

bo świat pędzi dziś do przodu, precz z dawnym przemysłem.

Można płakać, lamentować, wznosić wzrok do nieba,

lecz musimy iść do przodu, leczyć rany trzeba.

Spójrzmy wokół – lasy, góry, to co nas otacza,

to bezcenny dar natury, to jest przyszłość miasta,

tym możemy świat zadziwić, przyciągnąć turystów,

a w miejsce fabrycznych murów  -   plener dla artystów !

Mamy wizję i programy o przyrodę wsparte,

bo Głuszyca choć  w kotlinie, to miasto otwarte !