Wyznanie wiary

syzyfowe prace

Od czasu do czasu próbuję ubarwiać swoje posty mową wiązaną.   Z prawdziwą poezją ma ona niewiele wspólnego i daleko mi do języka współczesnych kreatorów sztuki poetyckiej, ale mimo wszystko  próbuję urozmaicić publicystyczną prozę tradycyjnym wierszem. Tak mi się wydaje, że tym sposobem trafiam do Czytelników bliskich mojemu poczuciu piękna języka. Staram się jak umiem poruszyć wrażliwe struny duszy odbiorców wciąż jeszcze żyjąc nadzieją, że  tym sposobem uda mi się łatwiej przekonać ich do moich przemyśleń i fascynacji, choć wiem iż rację miał Andrzej Garczarek pisząc w „piosence dla Piotrowskiego poety”:

choćbyś krwią pisał

wszystkie swoje wiersze

na welinowym glanc papierze

ludzi w aniołów nie przerobisz

bo już poezja ich nie bierze

Stachuro, Stachuro ty już idziesz górą

a nam tu w dolinie gorzko i ponuro…

Niestety, coraz ciężej pchać się pod górę, choć wiadomo że stamtąd bliżej do nieba. Myślę tutaj o sobie, bo czuje na swych plecach ciężar przeżytych lat. Mam też świadomość, że w te górne pułapy Stachury mogę bez przeszkód przenieść się z tego miejsca gdzie jestem, z dołu.  Nie powiem, że na to czekam, choć coraz częściej czuję  gorycz i ponurość , bo po prosu zawiodłem się na Polsce. Moje wyimaginowane Eldorado o jakim śniłem z naiwną wiarą Polaka wychowanego na ideałach Mickiewicza i Słowackiego, a potem etosu Solidarności, runęło wydaje się bezpowrotnie.  Z chwilą ponownego zdobycia wolności  i niepodległości w 1989 roku Polska zamieniła się w krainę bezsensownej zaciekłej walki politycznej, bezpardonowej walki o władzę, pazerności i  nienawiści, bezprawia i krzywdy prostych ludzi. To wszystko dzieje się w kraju na wskroś chrześcijańskim, gdzie ponad 90% to katolicy, a kler katolicki ma nieograniczone możliwości swego oddziaływania na wiernych. Nie ma siły, by ktoś położył temu tamę. Jesteśmy coraz bliżej losów z końca XVIII wieku, kiedy właśnie z powodu barku odpowiedzialności za los państwa, prywaty, anarchii i bezprawia utraciliśmy niepodległość.

Tak właśnie, piszę to swoje kredo, jak to mówią potocznie „z grubej rury”. Nie spodziewam się, że cokolwiek uda mi się osiągnąć. Mimo tego próbuję, bo jak wiadomo kropla do kropli i może się to zamienić w rwący potok. Jest potrzebne tsunami na głowy tych ludzi u góry, którzy z normalnego życia politycznego zrobili piekło. Co zrobić, by się obudzić? Niestety, nie ma już Jana Pawła II, który był zdolny zjednoczyć naród w imię wyższych wartości.

Stachuro, Stachuro, ty już jesteś w grobie,

a my wciąż na dole mamy zamęt w głowie…!

Tak jak Ty wierzymy, że Polska jest skarbem,

ale wciąż czujemy się jak człowiek z garbem ...!