Serduszko puka w rytmie bluesa

To poniedziałkowe przebudzenie było zdecydowanie przedwczesne. O świcie, około czwartej rano. Nic jeszcze nie zwiastowało w oknach, jaki to będzie dzień. Szary półmrok, cisza, rześki powiew powietrza.

Gdzieś tam w malignie budzącego się dnia słychać leniwe zawodzenie psów. To tak jakby pojedyncze wystrzały na odległej linii czatów .

Należałoby przyłożyć głowę do poduszki, do rana jeszcze daleko. Ale to nie jest możliwe. Głowa jest pełna wrażeń z wczorajszego dnia. Mimo woli wspomnienia odżywają jak pęki tulipanów o rannej rosie.

Nieczęsto się zdarza by lipcowa niedziela była tak upalna. Ale to jeszcze nie wszystko. Udało się sąsiadującym gminom „Tajemniczego trójkąta” - Głuszycy, Jedliny-Zdrój i Walimia, tak zręcznie zaplanować letnie festyny o tej samej porze,w tą samą promieniującą słońcem niedzielę, że tylko grać w marynarza, co wybrać, gdzie się zakotwiczyć. W Głuszycy mamy „Dzień Czeski”, do którego zachęca barwny plakacik na stronie internetowej „wałbrzyszek com”, ale w poczcie mailowej dociera do mnie zaproszenie z Jedliny-Zdroju. Tam od południa bogaty program „Święta Zdroju”. I byłoby „na dwoje babka wróżyła”, gdyby nie promocyjna zachęta z facebooku. Na festyn zaprasza Walim, a ściślej stacja kolejowa w Jugowicach, gdzie można się przejechać po torach drezyną ręczną lub spalinową.

To rzecz nieprawdopodobna – nadmiar propozycji, „klęska urodzaju”. Każda z nich nęci i frapuje.

Wybrałem złoty środek, wszędzie po trochę. Dobrze, że mogłem rodzinę „zapakować” w fiacika punto grande i jazda na wycieczkę krajoznawczą.

W głuszyckim Parku Jordanowskim było rojno i gwarno, pachniało czeską kuchnią, piwem i głośną muzyką. Szpalery siedzących i stojących widzów, obok przebierańcy w pstrokatych strojach. Mówią, że prawdziwa zabawa zacznie się o zmierzchu, jak starzy pękną i pójdą do domu.

Do Walimia jedziemy przez coraz nowocześniejszą Sierpnicę. Za nami ciąg samochodów, które skręcają na Osówkę, albo nieco dalej na grilla do nowo otwartej „Bacówki”. My zaś wąską asfaltówką wspinamy się w górę, mijamy kilka domków przysiółka Grządki i dalej w dół do Wüstewaltersdorf. Dawne osiedle fabryczne, dziś wieś gminna, rysuje się niezwykle atrakcyjnie. To cudownie położona w kotlinie górskiej miejscowość. Aż się prosi by się stała rajem dla turystów i wczasowiczów, ośrodkiem sportów zimowych i letnich.

Walim wydaje się opustoszały, ale to nic dziwnego, bo życie kulturalno - rozrywkowe przeniosło się tej niedzieli do Jugowic:

Na estradzie gra orkiestra, wokół ciżba całkiem ekstra,

cud - jarmarczna atmosfera, kramy z różnościami sera,

dania z rożna i napoje, kiszonych ogórków słoje,

egzotyczne błyszczą stroje, to z walimskich farm kowboje,

nie dziw się głuszycki chłopie, Walim jest już w Europie!

Ale największy tłok na peronach, skąd można się przesiąść na super nowoczesne walimskie „Pendolino”, czyli drezynę. Przy tak pięknej pogodzie da się podziwiać uroki górskich krajobrazów, choć nie jest to takie łatwe, bo drezyna osiąga momentami szybkość i głośność pociągu ekspresowego Wałbrzych – Jelenia Góra. Przejażdżka drezyną, to punkt kulminacyjny naszej walimskiej wycieczki.

No i wreszcie na koniec Jedlina, Jak przystało na miasto - uzdrowisko emanuje czystością, ładem i higieną. Ulice i place przystrojone kwiatami. Na Placu Zdrojowym muzyka kameralna, koncerty wokalne W galerii przy Klubie Kuracjusza popisy gitarzystów. Można nabyć wyroby rzemiosła artystycznego, obrazy, książki i domowe smakołyki. Można posmakować prawdziwej wody zdrojowej „Charlotta” bez ograniczeń, za darmo. W słonecznej poświacie utopiona w zieleni parków i lasów Jedlina robi duże wrażenie. Zachęca do spacerów, do zachwytów nad pięknem przyrody i gospodarnością mieszkańców.

Roztkliwiłem się nieco nad różnorodnością wczorajszych przeżyć i doznań, a tymczasem powoli jak słońce zza horyzontu pojawia się w mej gorącej głowie realny, prozaiczny impuls. Dziś rano mam wyznaczony termin wizyty u pani lekarz kardiolog w Świebodzicach . Przychodzi mi na myśl Irena Jarocka. Moja pani doktor też się tak nazywa, tylko ma na imię Teresa. No cóż, motylem nie jestem, ale chciałbym by jak w piosenkach Ireny Jarockiej coś zostało z tych dni, by jak kawiarenki nie odpłynęły w siną dal. Chociaż jeszcze na chwilę, jeszcze parę wiosen. Kochać można tylko raz, ale i dwa i trzy. Słyszę te melodie i słowa jej piosenek. To znak, że wizyta odbędzie się śpiewająco. Próbuję posłuchać rytmu mego serca. Już wiem, to skutek podwójnej ekspresji - wczorajsze doznania i dzisiejsze poranne reminiscencje. A skutek:

Serduszko puka w rytmie bluesa

melodii szuka w skocznych susach,

i plącze się w natłoku tonów

w nurtach symfonii i sit comu,

gdy pani doktor to odsłoni,

leczyć mnie każe - w filharmonii …

Pozdrawiam festynowo i śpiewająco !

Fot. Marzena Michalik